«Αφήστε τον άντρα μου... Αφήστε τον Στέφο μου... Σας ικετεύω... Λυπηθείτε με... Λυπηθείτε το μωρό μας... Αφήστε τον... Σας παρακαλώ... Τι θ’ απογίνω εγώ... Τι θα κάμω χωρίς τον Στέφο μου... Μη μου τον πάρετε... Τον άντρα μου...»
Κάθε βήμα και μια ικεσία. Είχαν φτάσει κοντά στη βρύση και βγήκε απ’ τη φάλαγγα ο θερμόαιμος υπασπιστής, ο Ηπειρώτης, ο κοντός και γεροδεμένος άντρας με τις πλάτες χιλιόμετρο και την περίεργη κορμοστασιά, κι άρχισε να κατηφορίζει προς το μέρος της. Δεκάδες καρδιές πάγωσαν μεμιάς. Δεκάδες ανάσες κρατήθηκαν κι άλλα τόσα μάτια περίμεναν τι θα κάνει αυτός ο αιμοβόρος υπάνθρωπος. Την πλησίασε και με τον υποκόπανο του όπλου του τη χτύπησε με δύναμη στην κοιλιά της. Έπεσε απ’ τα χέρια του η Ρήνα στο χώμα και σώπασε τελείως. Μια γυναίκα και το αγέννητο μωρό στα σπλάχνα της. Οι δύο πρώτοι σκοτωμένοι.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Στεφανία Ι. Σουλή
Συγγραφέας: Στεφανία Ι. Σουλή
Σελίδες: 260 / Διαστάσεις: 14x20,5cm
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018
ISBN: 978-960-9585-93-4
Από το Λιβιάχοβο στην Ντουσκάρα / Βιβλίο Β'-περίληψη:
Η Στεφανία Ι. Σουλή, με πατρική καταγωγή από το Ραδοβίζι Ιωαννίνων και μητρική από τη Μάνη, γεννήθηκε στο Μόναχο. Είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω (ΔΣΑ) και διαπιστευμένη διαμεσολαβήτρια (υπουργείο Δικαιοσύνης) στις αστικές και εμπορικές διαφορές (Κέντρο Διαμεσολάβησης Πειραιώς και Toolkit Company) και στην οικογενειακή διαμεσολάβηση (ΚΕΔΙΠ και MiKK e.V.). Εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος στο Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ 2003-2004) και στο συμβουλευτικό κέντρο για θέματα βίας κατά των γυναικών στον Πειραιά (2005-2009) της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων. Εργογραφία: «Αθέατη βία-Η αγάπη δεν πρέπει να πονάει», οδηγός αυτοβοήθειας για κάθε γυναίκα (Ψυχογιός 2010), «Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι» (Πελασγός 2016, εξαντλημένο), «Λιβιάχοβο λένε το μοιρολόγι» (Άνεμος εκδοτική 2018), «Ιτς» (Άνεμος εκδοτική 2018).
«Κείθε όπου σταθείς, κρένεις, είμαι ο Μάρκος Σουλής, και ρωτάς και τα στόματα παραμένουν ερμητικά και τα βλέμματα γέρνουν σκοτεινιασμένα. Όλους τους βλέπεις συνεργούς, νιώθεις το ίδιο φοβούνται, πως μπορεί να το έκαμε κι αυτός που έριξε το βλέμμα στο χώμα, και μπορεί να το έκαμε και κείνος που αγκομάχησε μπρος σου, κι ίσως και ο άλλος που του έτρεμε το χέρι, συλλογιέσαι κι απορείς που υπάρχουν ακόμα αντάρτες και δεν είναι φιγούρες βγαλμένες από παραμύθια με δράκους και ξωτικά...»
Πολλοί οι ένοχοι... Θα τιμωρηθεί κανείς; Κι εάν όλα αυτά έχουν ένα νόημα σήμερα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά, είναι που συμπληρώθηκε το παζλ κομματάκι-κομματάκι κι έπεσε άπλετο φως πάνω στα γεγονότα και στα πρόσωπα που ενεπλάκησαν άμεσα ή έμμεσα στην τραγωδία αυτή. Εάν ήσουν αναγκεμένος, αγράμματος, μ’ ένα τσούρμο παιδιά στην ορεινή Ήπειρο το 1950, σίγουρα θα έχανες τον δρόμο σου σαν έπεφτε πυκνή αντάρα κι αξεδιάλυτο σκοτάδι στο κακοτράχαλο μονοπάτι που σου έμελλε να διαβείς. Πιο εύκολο ήταν να σηκώσεις το χέρι και ν’αγγίξεις τον χαμηλωμένο ουρανό παρά να φτάσεις στον προορισμό σου...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Στεφανία Ι. Σουλή
Συγγραφέας: Στεφανία Ι. Σουλή
Σελίδες: 302 / Διαστάσεις: 14x20,5cm
Ημερ. έκδοσης: Νοέμβριος 2018
ISBN: 978-960-9585-94-1
Η άποψή μου:
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
«Audiatur et altera pars.»
(μτφ: "Ακούστε και την άλλη πλευρά" - λατινική ρήση)
«Ο εμφύλιος πόλεμος είναι η βασιλεία του εγκλήματος.»
-Πιέρ Κορνέιγ-
Υπήρχαν -και θα υπάρξουν και στο μέλλον σίγουρα- περιπτώσεις που η ιστορία παίρνει πολύ καιρό μέχρι να βάλει τα «πράγματα» στη θέση τους. Όχι ότι μπαίνουν και ποτέ, αλλά να, είναι κάποιες φορές που η περιρρέουσα αλλά και η επικρατούσα αίσθηση, σε θέματα ιστορικών αξιώσεων, και σε επιμονή των καιρών αποφασίζει ότι η μία πλευρά μπορεί και πιθανόν «οφείλει» να είναι δικαιότερη και ισχυρότερη έναντι της άλλης. Ο χρόνος όμως, οι μνήμες, το «δίκαιον» των ανθρώπων έρχεται πάντα στο φως, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί.
Ένας εμφύλιος πόλεμος αφήνει πληγές ανοιχτές. Αφήνει «κενά» που συμπληρώνονται κατά το δοκούν, αναλόγως το ποιος και κυρίως το γιατί συμπληρώνονται. Εν κατακλείδι, ο «νεκρός» που πέφτει σε έναν τέτοιο πόλεμο, η οικογένεια που πενθεί στο τέλος, λίγο την αφορά για το ποιος φταίει, ανεξαρτήτως του εάν εντέλει, μένουν όλοι με την εντύπωση του ενός ή του δείνα υπαιτίου. Η σκληρότητα των ανθρώπων στα χρόνια εκείνα είναι σίγουρα η μία παράμετρος. Η άλλη είναι το αίσθημα της αδικίας και του μοιραίου, η τυχαιότητα των πραγμάτων. Η ειμαρμένη. Το γεγονός ότι άνθρωποι βρέθηκαν σε λάθος τόπο, σε λάθος ώρα και στιγμή. Και αυτή η στιγμή τους καθόρισε, όχι μόνο αυτούς αλλά και τους απογόνους του, όπως και τη ζωή που θα ακολουθούσε. Μία ζωή σημειωμένη από τοποθετήσεις και θέσεις, γνώσεις και απορίες, εξαρτήσεις και αποστάσεις από κοινωνικά, πολιτικά ακόμα και συναισθηματικά γεγονότα.
Η Στεφανία Σουλή ξετυλίγει μια τέτοια ιστορία. Μια προσωπική της ιστορία, αυτή της οικογένειάς της με βασικότερη αυτή του παππού της Στέφου Σουλή, που βρέθηκε σε μία ανάλογη λάθος στιγμή, μέσα στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Η αιχμαλωσία του από τους αντάρτες, οι απεγνωσμένες προσπάθειες απελευθέρωσής του από την έγκυο γυναίκα του και τη μητέρα του, οι συνθήκες κράτησής του και η εκτέλεσή του εξιστορούνται γλαφυρότατα και με τραγικές λεπτομέρειες στο πρώτο βιβλίο αυτής της διλογίας. Ενώ στο δεύτερο βιβλίο, παρακολουθούμε την ιστορία της χήρας πια Ρήνας και του ορφανού Γιάννου, πατέρα της συγγραφέως, να βιώνουν μία μετεμφυλιακή ζωή χωρίς ουσιαστικές στηρίξεις και αρωγές.
Οι άνθρωποι που βρέθηκαν μέσα σε αυτές τις περίπλοκες και απάνθρωπες καταστάσεις και μπόρεσαν να σταθούν τελικώς όρθιοι, ασχέτως σε ποια πλευρά βρέθηκαν και ασχέτως το πόσο υπεύθυνοι υπήρξαν, δύσκολα επούλωσαν τις πληγές τους. Αυτοί δε που «χτυπήθηκαν» αδίκως, ήταν και υπήρξαν και οι πιο σκληρά δοκιμαζόμενοι από όλους.
Τα δυο βιβλία αυτά είναι μνήμες. Έτσι τα θεωρώ. Είναι μαθήματα ζωής. Είναι οι ιστορίες του παππού μας. Θα μπορούσε να είναι του καθενός από εμάς. Μη σταθείτε αποκλειστικά και μόνο το σε ποια πλευρά υπήρξε ο ένας ή ο άλλος. Ο Εμφύλιος Πόλεμος είναι η μέγιστη καταστροφή μιας χώρας. Αφήστε τη συγγραφέα να σας οδηγήσει στην απίστευτη οδύνη του ανθρώπου, που βιώνει τον πόλεμο, τη θλίψη, τον χαμό και στο τέλος την απώλεια, από το χέρι του συμπατριώτη και συγγενή του...
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
«Audiatur et altera pars.»
(μτφ: "Ακούστε και την άλλη πλευρά" - λατινική ρήση)
«Ο εμφύλιος πόλεμος είναι η βασιλεία του εγκλήματος.»
-Πιέρ Κορνέιγ-
Υπήρχαν -και θα υπάρξουν και στο μέλλον σίγουρα- περιπτώσεις που η ιστορία παίρνει πολύ καιρό μέχρι να βάλει τα «πράγματα» στη θέση τους. Όχι ότι μπαίνουν και ποτέ, αλλά να, είναι κάποιες φορές που η περιρρέουσα αλλά και η επικρατούσα αίσθηση, σε θέματα ιστορικών αξιώσεων, και σε επιμονή των καιρών αποφασίζει ότι η μία πλευρά μπορεί και πιθανόν «οφείλει» να είναι δικαιότερη και ισχυρότερη έναντι της άλλης. Ο χρόνος όμως, οι μνήμες, το «δίκαιον» των ανθρώπων έρχεται πάντα στο φως, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί.
Ένας εμφύλιος πόλεμος αφήνει πληγές ανοιχτές. Αφήνει «κενά» που συμπληρώνονται κατά το δοκούν, αναλόγως το ποιος και κυρίως το γιατί συμπληρώνονται. Εν κατακλείδι, ο «νεκρός» που πέφτει σε έναν τέτοιο πόλεμο, η οικογένεια που πενθεί στο τέλος, λίγο την αφορά για το ποιος φταίει, ανεξαρτήτως του εάν εντέλει, μένουν όλοι με την εντύπωση του ενός ή του δείνα υπαιτίου. Η σκληρότητα των ανθρώπων στα χρόνια εκείνα είναι σίγουρα η μία παράμετρος. Η άλλη είναι το αίσθημα της αδικίας και του μοιραίου, η τυχαιότητα των πραγμάτων. Η ειμαρμένη. Το γεγονός ότι άνθρωποι βρέθηκαν σε λάθος τόπο, σε λάθος ώρα και στιγμή. Και αυτή η στιγμή τους καθόρισε, όχι μόνο αυτούς αλλά και τους απογόνους του, όπως και τη ζωή που θα ακολουθούσε. Μία ζωή σημειωμένη από τοποθετήσεις και θέσεις, γνώσεις και απορίες, εξαρτήσεις και αποστάσεις από κοινωνικά, πολιτικά ακόμα και συναισθηματικά γεγονότα.
Η Στεφανία Σουλή ξετυλίγει μια τέτοια ιστορία. Μια προσωπική της ιστορία, αυτή της οικογένειάς της με βασικότερη αυτή του παππού της Στέφου Σουλή, που βρέθηκε σε μία ανάλογη λάθος στιγμή, μέσα στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου. Η αιχμαλωσία του από τους αντάρτες, οι απεγνωσμένες προσπάθειες απελευθέρωσής του από την έγκυο γυναίκα του και τη μητέρα του, οι συνθήκες κράτησής του και η εκτέλεσή του εξιστορούνται γλαφυρότατα και με τραγικές λεπτομέρειες στο πρώτο βιβλίο αυτής της διλογίας. Ενώ στο δεύτερο βιβλίο, παρακολουθούμε την ιστορία της χήρας πια Ρήνας και του ορφανού Γιάννου, πατέρα της συγγραφέως, να βιώνουν μία μετεμφυλιακή ζωή χωρίς ουσιαστικές στηρίξεις και αρωγές.
Οι άνθρωποι που βρέθηκαν μέσα σε αυτές τις περίπλοκες και απάνθρωπες καταστάσεις και μπόρεσαν να σταθούν τελικώς όρθιοι, ασχέτως σε ποια πλευρά βρέθηκαν και ασχέτως το πόσο υπεύθυνοι υπήρξαν, δύσκολα επούλωσαν τις πληγές τους. Αυτοί δε που «χτυπήθηκαν» αδίκως, ήταν και υπήρξαν και οι πιο σκληρά δοκιμαζόμενοι από όλους.
Τα δυο βιβλία αυτά είναι μνήμες. Έτσι τα θεωρώ. Είναι μαθήματα ζωής. Είναι οι ιστορίες του παππού μας. Θα μπορούσε να είναι του καθενός από εμάς. Μη σταθείτε αποκλειστικά και μόνο το σε ποια πλευρά υπήρξε ο ένας ή ο άλλος. Ο Εμφύλιος Πόλεμος είναι η μέγιστη καταστροφή μιας χώρας. Αφήστε τη συγγραφέα να σας οδηγήσει στην απίστευτη οδύνη του ανθρώπου, που βιώνει τον πόλεμο, τη θλίψη, τον χαμό και στο τέλος την απώλεια, από το χέρι του συμπατριώτη και συγγενή του...
Βιογραφικό της συγγραφέως:
.jpg)
