Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ένας Απρίλης πλανευτής, μια γυναίκα που ωριμάζει σαν ακριβό κρασί, ένα νησί γεννημένο από λάβα η Σαντορίνη κι ένας οριστικός έρωτας που δεν κουράστηκε ποτέ να περιμένει, συνθέτουν το παζλ των τριάντα ωρών που θα χρειαστεί η Στέλλα μέχρι να δει ολοκάθαρα μέσα της και γύρω της.
Πώς περνάνε έτσι εύκολα κι απλά ολόκληρα κομμάτια μιας ζωής, που θεωρείς απροσμέτρητη σε μάκρος, αλλά κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι καθόλου;
Σαράντα εννέα χρόνια ωριμότητας είναι αναγκαία για να καθαρίσει αίφνης η ομίχλη που κουκουλώνει συναισθήματα, ανάγκες και όσα η ίδια αντιλαμβάνεται ως φυσικό κόσμο γύρω της. Ίσως γιατί τη στιγμή που αισθάνεται ότι έχει κατορθώσει την αντιστροφή του χρόνου, τα πάντα φαντάζουν φωτεινά, ανεπηρέαστα από τις στροφές των ρολογιών. Τριάντα ώρες στην καρδιά ενός Απρίλη υπόσχονται να φυσήξουν καινούριο άνεμο, να ξεσκονίσουν μνήμες που χρειάστηκε να κρατηθούν κρυμμένες, εγκλωβισμένες στο κουτάκι με τα παλιά θέλω της, που ξέμειναν απραγματοποίητα. Γιατί έρχεται κάποτε η ώρα, που αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει ν’ αντιστρέψεις τον χρόνο, να κερδίσεις όσα δεν έπαψες να διεκδικείς στ’ αλήθεια ποτέ.
Η άποψή μου:
(γράφει η Νάντια Παπαθανασοπούλου)
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσες διαφορές έχουμε οι άντρες και οι γυναίκες. Αμέτρητες, θα μου πείτε!
Κι ο τρόπος γραφής μας είναι επίσης μία από αυτές τις διαφορές. Οι άντρες συγγραφείς γράφουν πιο σκληρά, πιο κοφτά, πιο "αρσενικά", θα έλεγα καλύτερα. Αντίθετα, οι γυναίκες μαλακώνουμε τις σκληρές γωνίες των γεγονότων με τη λίμα της γυναικείας ευαισθησίας μας.
Σε αυτό το βιβλίο λοιπόν, μπερδεύτηκα. Όσο διάβαζα, γύριζα στην αρχή και κοιτούσα την φωτογραφία του συγγραφέα. Αν δεν έβλεπα τη φωτογραφία του κι αν δεν διάβαζα το όνομά του, θα ορκιζόμουν ότι γυναίκα έγραφε αυτό το βιβλίο κι αυτό γιατί έχει "πιάσει" τόσο πολύ την ψυχοσύνθεση τριών γυναικών, διαφορετικών ηλικιών που πραγματικά του βγάζω το καπέλο!
Οι ηρωίδες μας είναι τρεις γυναίκες, λοιπόν, μία μάνα και δύο κόρες, πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας, που όμως αυτή η απλότητα τις κάνει τόσο ξεχωριστές. Η μαμά Ζωή είναι μια γυναίκα της παλιάς σχολής που έφερνε ένα σπίτι βόλτα και πέρναγε πάντα το δικό της. Ο σύζυγός της ήταν απλά ένας συνοδηγός στην πορεία μιας ζωής, που εκείνη επέλεγε την ταχύτητά της. Μάνα νοικοκυρά, μάνα σύζυγος, μάνα που ήθελε τα παιδιά της να ακολουθήσουν το δρόμο, που επιθυμούσε η ίδια. Μεγαλώνοντας, έρχεται η άνοια και στις "εκλάμψεις" της, δικαιολογεί, αναλογίζεται, αναπολεί. Η κυρά-Ζωή είναι η κλασική Ελληνίδα μάνα κι αυτό από μόνο του την κάνει πότε συμπαθή και πότε όχι.
Η μικρή κόρη, η Ζωή, είναι το αγρίμι της οικογένειας, το μαύρο πρόβατο της εστίας. Πάντα σε κόντρα με τη μητέρα της, πάντα σε κόντρα με την αδελφή της. Βλέπουμε τον ανταγωνισμό, που υπάρχει σε μια οικογένεια με πολλές γυναίκες. Πρόκειται για μια γυναίκα που δε συμβιβάζεται, που θέλει να ρουφήξει τη ζωή μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Η ευαίσθητη πλευρά της όμως, φαίνεται σε δυο-τρία σημεία του βιβλίου. Και πραγματικά τη χαίρεσαι αυτή τη γυναίκα, ειδικά αν είσαι ένα ήσυχο άτομο, ένα άσπρο πρόβατο, ίσως τη ζηλεύεις κάποιες φορές γι'αυτή της την ανεξαρτησία.
Και καταλήγουμε στη Στέλλα, στη μεγάλη κόρη, την ήσυχη, την ευαίσθητη. Μια γυναίκα που έχει φτάσει τα πενήντα της χρόνια και σκέφτεται τη ζωή της, τα λάθη, τα σωστά της. Είναι μια γυναίκα σαν όλες, με ανασφάλειες για την ίδια, φόβο για το μέλλον της, ευθύνη για την οικογένειά της. Κάθεται και ζυγίζει τι αξίζει να κάνει. Έχει μεγαλώσει, δεν υπάρχουν περιθώρια για άσκοπα λεπτά και δευτερόλεπτα. Και αποφασίζει να ζήσει τον έρωτά της! Έναν έρωτα που νόμιζε ότι είχε χαθεί από εγωισμό, από τις συγκυρίες κι εμείς ταυτιζόμαστε μαζί της και χαιρόμαστε γι'αυτή.
Το βιβλίο είναι ένα τρυφερό ανάγνωσμα, που μας ταξιδεύει σε εποχές του κοντινού χθες, τότε που όλα ήταν πιο αληθινά και μας ξαναφέρνει στο σήμερα. Αυτή η εναλλαγή σκηνικού είναι ένα υπέροχο ταξίδι. Ο Απρίλης στέκεται αλήτης με πολλά όνειρα, αλλαγές κι όλα αυτά, καταλήγουν στην πανέμορφη Σαντορίνη. Νομίζω ότι ο συγγραφέας δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Τα μελέτησε όλα με χειρουργική ακρίβεια. Πραγματικά, ο τρόπος που γράφει είναι εξαιρετικός. Χρησιμοποιεί το γυναικείο χιούμορ τόσο ραφινάτα -αυτές τις ατάκες που λένε οι μαμάδες με τις κόρες τους, που ευχαριστιέσαι να διαβάζεις. Ελπίζω σύντομα να διαβάσω και άλλα δικά του αναγνώσματα.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Γιάννης Φιλιππίδης
Σελίδες: 520 / Διαστάσεις: 21x14 cm
Ημερ/νία έκδοσης: 5/2014
ISBN: 9789609585347
Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και υπεύθυνος εκδόσεων της Άνεμος εκδοτικής. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και επώνυμες ιστοσελίδες. Από το 2013 αρθρογραφεί κι είναι αρχισυντάκτης στο www.anemosmagazine.gr. Από την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» (μυθιστόρημα, 2006), «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”» (μυθιστόρημα, 2008), «Μα, το ψάρι είναι φρούτο» (οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες για ενήλικους αναγνώστες, 2011), «Κρατάς μυστικό;» (μυθιστόρημα, 2011), «Ζωή με λες» (παιχνίδια πεζογραφίας, 2011), «Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης» (μυθιστόρημα, 2012), «Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης» (μυθιστόρημα, 2014), «Το ασανσέρ των οκτώμισι» (θεατρικό, 2015), «Κωδικός ελευθερία» (παιχνίδια πεζογραφίας, 2015), «Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων» (μυθιστόρημα, 2017), «Είχε λιακάδα σήμερα» (μυθιστόρημα, 2019). Πολυσυμμετοχικά: «Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011), «Προσωπογραφίες» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).
.jpg)
