Περίληψη οπισθόφυλλου:
«Βαριανασαίνει, σκέφτεται πράγματα θλιβερά κι η αυτοπεποίθησή του βρίσκεται στο μηδέν. Είναι τόσο βαρύ αυτό το συναίσθημα, που πρέπει κάνει κάτι επειγόντως. Πρέπει να βγει από το τούνελ αμέσως, να κάνει οτιδήποτε για να αισθανθεί καλύτερα, οτιδήποτε, τα πάντα. Ίσως να πρέπει να πάρει τηλέφωνο τους γονείς του και να κλάψει -η αξιοπρέπεια δεν παίζει ρόλο τώρα- ίσως να πρέπει να δει έναν φίλο του, ίσως να πρέπει να τηλεφωνήσει ακόμα και σ’ αυτήν· αλλά όχι, αυτό δεν μπορεί να το κάνει με τίποτα, αυτή θα είναι η απόλυτη παραδοχή της ήττας του, η απόλυτη ξεφτίλα -όχι, η ταπείνωση έχει και τα όριά της. Άλλωστε, το τελευταίο τηλεφώνημα το έκανε εκείνος τον Μάιο του ’12».
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παναρίτη)
Ο ήρωας του βιβλίου, Χάρης, είναι ένας νέος άνθρωπος που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μεταβολή της ψυχοσυναισθηματικής κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει, εξαιτίας ενός χωρισμού. Η αδράνεια τον καθηλώνει, αποσύρεται από όλα και αδιαφορεί για πράγματα, που στο παρελθόν τον γέμιζαν.
Τι είναι όμως αυτό που οδηγεί στην αδράνεια; Οτιδήποτε θα μπορούσε να στεναχωρέσει έναν άνθρωπο: μια ερωτική απογοήτευση, η οικονομική ανασφάλεια, οι ατυχίες ή τα εμπόδια που του παρουσιάζονται και άλλα, που ενώ φαίνονται «ασήμαντα», υπό το πρίσμα της δικής του ψυχικής διάθεσης, είναι θέματα μείζονος σημασίας.
Ο Χάρης βιώνει τη θλίψη του χωρισμού από την κοπέλα του και τότε, ξεκινάει για εκείνον μια περίοδος απομόνωσης και απώλειας του ενδιαφέροντος για πράγματα που παλαιότερα τον ευχαριστούσαν. Στην εργασία του ασφυκτιά, απομονώνεται από τους ανθρώπους γύρω του και η αποχή από κοινωνικά δρώμενα τον εγκλωβίζει σε μια αυτοπαρατήρηση, που μεγεθύνει τα όσα βιώνει. Η μόνη του ελπίδα για χαρά, ήταν η κοπέλα του. Αισθάνεται άσχημα, σκέφτεται πράγματα θλιβερά και η αυτοπεποίθησή του βρίσκεται στο μηδέν.
Απ’το συναίσθημα της απάθειας, θα φτάσει σε μια ανησυχία βαθιά, που έχει ως αντικείμενό της τον θάνατο. Προσπαθεί να βρει κάτι που θα του δώσει και πάλι χαρά, μια ελπίδα, ένα νόημα που θα αφυπνίσει το ενδιαφέρον του για τη ζωή. Όλα όμως του φαίνονται μάταια. Σε καθετί που συμβαίνει, οι σκέψεις του γεννούν αρνητικά σενάρια απαισιοδοξίας και καταστροφής. Μοιάζει με έναν άνθρωπο αυτοκαταστροφικό. Είναι τριάντα ετών κι όμως, νιώθει πως έχει γεράσει. Οι σκέψεις του τον ορίζουν και εκείνος γίνεται πειθήνιο όργανό τους. Η ανάγκη του να πιαστεί από κάπου είναι τεράστια, αλλά ακόμα κι όταν στρέφεται στο Θεό, πάλι απογοητεύεται. Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Ξέρει πως χρειάζεται βοήθεια, πως όλο αυτό που του συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό, όμως εκείνος συνεχίζει να υπομένει όλα τα αρνητικά συναισθήματα, μέσα στην απόλυτη παθητικότητα. Ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος στον συμπλεγματικό εαυτό του. Θα καταφέρει να βρει μόνος του τη δύναμη να απεγκλωβιστεί;
Αν θέλει κάποιος να βγει από το τέλμα της αδράνειας θα πρέπει να δράσει άμεσα. Και τι σημαίνει αυτό; Θα πρέπει να πάψει να στηρίζει τις ελπίδες του σε εξωγενείς παράγοντες και να πάψει να ζει περιμένοντας όσα του λείπουν από τους άλλους. Αρκετοί άνθρωποι βρίσκονται σε ψυχολογική αδράνεια και -αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν, είναι πως- αυτό που την τρέφει και της δίνει δύναμη, είναι ο φόβος. Ο φόβος της αποτυχίας, της απόρριψης, της μοναξιάς, του άγνωστου.
Διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ιστορία και ως εξωτερικός παρατηρητής, μου φάνηκαν υπερβολικά τα συναισθήματα του ήρωα, σε σχέση με αυτά που βιώνει. Όσα σκέφτεται, δεν ανταποκρίνονται πολλές φορές στην πραγματικότητα και επομένως, αδίκως αισθάνεται έτσι. Οι σκέψεις του είναι εκείνες που του δημιουργούν όλα αυτά τα συναισθήματα. Σαφώς, ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε ψυχολογική αδράνεια, δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό, εξ’ού και μεγεθύνει τα πάντα στο μυαλό του, υπεραναλύοντάς τα. Βιώνει μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που οι γύρω του αντιλαμβάνονται. Δεν είναι όμως εύκολο να βγει κάποιος από μια τέτοια κατάσταση και σε ορισμένες περιπτώσεις, ίσως να χρειάζεται και η βοήθεια ειδικού σε θέματα ψυχικής υγείας.
Η αδράνεια μπορεί να οδηγήσει σε παραίτηση για την ίδια τη ζωή και να γίνει μια μόνιμη κατάσταση, αν δεν υπάρξει η ανάλογη δράση. Δεν ξέρω αν είναι μια κατάσταση που «βολεύει» όσους τη βιώνουν και αν θέλουν να ζουν έτσι, σίγουρα όμως δεν είναι ευχάριστο το να μη μπορεί κάποιος να βρει χαρά πουθενά.
Οι αναγνώστες που θα διαβάσουν την ιστορία, μπορεί να ταυτιστούν με τον ήρωα στην περίπτωση που κι αυτοί κάποια στιγμή στη ζωή τους είχαν περάσει από μια τέτοια φάση αδράνειας ή μέσα από αυτόν και τη συμπεριφορά του να αναγνωρίσουν τα σημάδια της αδράνειας ακόμα και σε οικεία πρόσωπα, εκλογικεύοντας έτσι, τη μέχρι τώρα συμπεριφορά τους. Καλό είναι να γνωρίζουμε πως η αδράνεια δεν είναι μια φυσιολογική κατάσταση αλλά μια ψυχική ασθένεια που ταλαιπωρεί αυτόν που τη βιώνει.
«Η αδράνεια» είναι μια μικρή νουβέλα που όμως περνάει μεγάλα μηνύματα στον αναγνώστη για ένα θέμα πολύ σοβαρό, που δεν τού έχουμε δώσει ιδιαίτερη σημασία και που μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, αν δεν προλάβουμε εγκαίρως να αναγνωρίσουμε τα σημάδια της ώστε να δράσουμε, είτε αφορά εμάς είτε ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Μου άρεσε πολύ η ιστορία, η γραφή του συγγραφέα καθώς και το μήνυμα που θέλει να περάσει.
Η άποψή μου:
Ο ήρωας του βιβλίου, Χάρης, είναι ένας νέος άνθρωπος που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε μεταβολή της ψυχοσυναισθηματικής κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει, εξαιτίας ενός χωρισμού. Η αδράνεια τον καθηλώνει, αποσύρεται από όλα και αδιαφορεί για πράγματα, που στο παρελθόν τον γέμιζαν.
Τι είναι όμως αυτό που οδηγεί στην αδράνεια; Οτιδήποτε θα μπορούσε να στεναχωρέσει έναν άνθρωπο: μια ερωτική απογοήτευση, η οικονομική ανασφάλεια, οι ατυχίες ή τα εμπόδια που του παρουσιάζονται και άλλα, που ενώ φαίνονται «ασήμαντα», υπό το πρίσμα της δικής του ψυχικής διάθεσης, είναι θέματα μείζονος σημασίας.
Ο Χάρης βιώνει τη θλίψη του χωρισμού από την κοπέλα του και τότε, ξεκινάει για εκείνον μια περίοδος απομόνωσης και απώλειας του ενδιαφέροντος για πράγματα που παλαιότερα τον ευχαριστούσαν. Στην εργασία του ασφυκτιά, απομονώνεται από τους ανθρώπους γύρω του και η αποχή από κοινωνικά δρώμενα τον εγκλωβίζει σε μια αυτοπαρατήρηση, που μεγεθύνει τα όσα βιώνει. Η μόνη του ελπίδα για χαρά, ήταν η κοπέλα του. Αισθάνεται άσχημα, σκέφτεται πράγματα θλιβερά και η αυτοπεποίθησή του βρίσκεται στο μηδέν.
Απ’το συναίσθημα της απάθειας, θα φτάσει σε μια ανησυχία βαθιά, που έχει ως αντικείμενό της τον θάνατο. Προσπαθεί να βρει κάτι που θα του δώσει και πάλι χαρά, μια ελπίδα, ένα νόημα που θα αφυπνίσει το ενδιαφέρον του για τη ζωή. Όλα όμως του φαίνονται μάταια. Σε καθετί που συμβαίνει, οι σκέψεις του γεννούν αρνητικά σενάρια απαισιοδοξίας και καταστροφής. Μοιάζει με έναν άνθρωπο αυτοκαταστροφικό. Είναι τριάντα ετών κι όμως, νιώθει πως έχει γεράσει. Οι σκέψεις του τον ορίζουν και εκείνος γίνεται πειθήνιο όργανό τους. Η ανάγκη του να πιαστεί από κάπου είναι τεράστια, αλλά ακόμα κι όταν στρέφεται στο Θεό, πάλι απογοητεύεται. Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Ξέρει πως χρειάζεται βοήθεια, πως όλο αυτό που του συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό, όμως εκείνος συνεχίζει να υπομένει όλα τα αρνητικά συναισθήματα, μέσα στην απόλυτη παθητικότητα. Ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος στον συμπλεγματικό εαυτό του. Θα καταφέρει να βρει μόνος του τη δύναμη να απεγκλωβιστεί;
Αν θέλει κάποιος να βγει από το τέλμα της αδράνειας θα πρέπει να δράσει άμεσα. Και τι σημαίνει αυτό; Θα πρέπει να πάψει να στηρίζει τις ελπίδες του σε εξωγενείς παράγοντες και να πάψει να ζει περιμένοντας όσα του λείπουν από τους άλλους. Αρκετοί άνθρωποι βρίσκονται σε ψυχολογική αδράνεια και -αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν, είναι πως- αυτό που την τρέφει και της δίνει δύναμη, είναι ο φόβος. Ο φόβος της αποτυχίας, της απόρριψης, της μοναξιάς, του άγνωστου.
Διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ιστορία και ως εξωτερικός παρατηρητής, μου φάνηκαν υπερβολικά τα συναισθήματα του ήρωα, σε σχέση με αυτά που βιώνει. Όσα σκέφτεται, δεν ανταποκρίνονται πολλές φορές στην πραγματικότητα και επομένως, αδίκως αισθάνεται έτσι. Οι σκέψεις του είναι εκείνες που του δημιουργούν όλα αυτά τα συναισθήματα. Σαφώς, ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε ψυχολογική αδράνεια, δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό, εξ’ού και μεγεθύνει τα πάντα στο μυαλό του, υπεραναλύοντάς τα. Βιώνει μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που οι γύρω του αντιλαμβάνονται. Δεν είναι όμως εύκολο να βγει κάποιος από μια τέτοια κατάσταση και σε ορισμένες περιπτώσεις, ίσως να χρειάζεται και η βοήθεια ειδικού σε θέματα ψυχικής υγείας.
Η αδράνεια μπορεί να οδηγήσει σε παραίτηση για την ίδια τη ζωή και να γίνει μια μόνιμη κατάσταση, αν δεν υπάρξει η ανάλογη δράση. Δεν ξέρω αν είναι μια κατάσταση που «βολεύει» όσους τη βιώνουν και αν θέλουν να ζουν έτσι, σίγουρα όμως δεν είναι ευχάριστο το να μη μπορεί κάποιος να βρει χαρά πουθενά.
Οι αναγνώστες που θα διαβάσουν την ιστορία, μπορεί να ταυτιστούν με τον ήρωα στην περίπτωση που κι αυτοί κάποια στιγμή στη ζωή τους είχαν περάσει από μια τέτοια φάση αδράνειας ή μέσα από αυτόν και τη συμπεριφορά του να αναγνωρίσουν τα σημάδια της αδράνειας ακόμα και σε οικεία πρόσωπα, εκλογικεύοντας έτσι, τη μέχρι τώρα συμπεριφορά τους. Καλό είναι να γνωρίζουμε πως η αδράνεια δεν είναι μια φυσιολογική κατάσταση αλλά μια ψυχική ασθένεια που ταλαιπωρεί αυτόν που τη βιώνει.
«Η αδράνεια» είναι μια μικρή νουβέλα που όμως περνάει μεγάλα μηνύματα στον αναγνώστη για ένα θέμα πολύ σοβαρό, που δεν τού έχουμε δώσει ιδιαίτερη σημασία και που μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, αν δεν προλάβουμε εγκαίρως να αναγνωρίσουμε τα σημάδια της ώστε να δράσουμε, είτε αφορά εμάς είτε ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Μου άρεσε πολύ η ιστορία, η γραφή του συγγραφέα καθώς και το μήνυμα που θέλει να περάσει.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Σωτήρης Μπουγιούκας
Σελίδες: 110 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2018
ΙSBN: 978-618-5307-55-4
Ο Σωτήρης Μπουγιούκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Κοινωνική Εργασία, από το 2010 εκπαιδεύεται στην ψυχανάλυση.
Σήμερα, ζει και εργάζεται ως επαγγελματίας υγείας στην Κηφισιά. «Η αδράνεια» είναι το πρώτο του βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
