Περίληψη οπισθόφυλλου:
Ο πρώτος έρωτας δε σβήνει ποτέ. Κρύβεται στα μύχια του κορμιού μας σαν έμβρυο που λαχταρά να ζήσει. Ακόμη κι αν έχουν περάσει ολόκληρες δεκαετίες, η νοσταλγία πλανιέται στο μυαλό μας μαζί με αναπάντητα ερωτήματα, ίσως και με την ελπίδα.
Η Νεφέλη συναντά τυχαία τον Κωνσταντίνο, τον πρώτο άντρα που αγάπησε πραγματικά, και ξαφνικά κατακλύζεται από ένα απρόσμενο πάθος. Ωστόσο είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά -το ίδιο κι εκείνος- και δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί αυτή τη θύελλα συναισθημάτων. Η ζωή βέβαια, που μοιάζει να ξέρει τι κάνει και δεν αφήνει τίποτα να γίνεται τυχαία -η Νεφέλη το γνωρίζει καλά αυτό- ίσως της στέλνει κάποιο μήνυμα για να της αποκαλύψει κάτι.
Οι δύο ήρωες παγιδεύονται σε ένα λαβύρινθο με προσωπικά, κοινωνικά, ακόμη και πολιτικά αδιέξοδα. Θα χρειαστεί να αναμετρηθούν με μεγάλα διλήμματα και να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, αν θέλουν να φτάσουν κάποτε στην έξοδο, όπου βρίσκεται και το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων.
Η άποψή μου:
(γράφει ο Θανάσης Σταυρόπουλος)
Πώς το λέει το λαϊκό άσμα: «Μια γυναίκα μόνο ξέρει να σου πει, μια γυναίκα που αγάπησε πολύ...». Κάπως έτσι λοιπόν, και σε αυτό το βιβλίο έχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα που αγάπησε πολύ: τη Νεφέλη. Μία γυναίκα που θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε από εσάς. Μία γυναίκα, σύζυγος, μητέρα δύο αγοριών που μετά από αρκετά χρόνια -είκοσι πέντε για την ακρίβεια- συναντά ξανά τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Κωνσταντίνο.
Και κάπως έτσι, αρχίζουν όλα ξανά για αυτήν και μνήμες ξεχασμένες, θύμισες διωγμένες βαθιά μέσα της, έρχονται και την ταράζουν συθέμελα στην παρουσία αυτού του γοητευτικού άντρα. Συγκλονίζεται, αναρωτιέται για την καθημερινότητά της, μετακινεί τα όριά της, χωρίς ωστόσο να τα υπερβαίνει και όλα αυτά για τον άντρα που κάποτε αγάπησε παράφορα. Γι'αυτόν τον άντρα, που τώρα στέκεται μπροστά της και σαν μαθητριούλα προσέχει κάθε λέξη του, κάθε ήχο που θα βγει από το στόμα του! Η σταθερά της οικογένειάς της ωστόσο, δεν κλονίζεται. Την κρατά ως το τελευταίο αποκούμπι -άλλωστε, ο άντρας της, ο Στέφανος, πάντα την καταλάβαινε, πάντα ήταν ένα πρόσωπο-αρωγός γι'αυτήν. Το τέλος όμως, για τη Νεφέλη θα είναι σαρωτικό. Αποδομητικό και εντελώς διαλυτικό. Η αποκαθήλωση του Κωνσταντίνου θα είναι ολοκληρωτική και θα καταρρεύσει στα μάτια της ως χάρτινος έρωτας που ήταν.
Η Ζοέλ Λοπινό πιάνει ένα καθαρά γυναικείο θέμα, αυτό του ιδανικού έρωτα στα μάτια μιας γυναίκας και το αποδομεί. Τον νεανικό έρωτα τόσων και τόσων γυναικών, που μετά την παρέλευση των χρόνων, δεν είναι πια οι ίδιοι. Και πώς θα μπορούσαν να είναι; Ή μάλλον δεν ήταν ποτέ, ούτε τότε ήταν ό,τι αυτές πίστευαν για εκείνους. Αλλά πώς να το ήξεραν οι ίδιες; Πώς να ξέρει ο καθένας μας το τι πρεσβεύει και το τι αισθάνεται, εις βάθος ψυχής, ένας σύντροφος; Κυρίως όταν αυτός είναι σε νεαρά ηλικία. Και το ερώτημα είναι πώς εμείς βρισκόμαστε διαρκώς μετά από εκείνη τη στιγμή αγκαλιά με μια φαντασία; Μια εικόνα του πλασματική, ψεύτικη, είδωλο που δεν υφίσταται και δεν υπήρξε αληθινό ποτέ, αλλά εμείς υπήρξαμε τόσο σίγουροι για την αλήθεια του;
Αυτή πιστεύω είναι η ουσία και η καρδιά αυτού του μύθου, που στήνει αρκετά συναισθηματικά η συγγραφέας στο βιβλίο της. Μόνο που ίσως ένας άνθρωπος που'χει πια προχωρήσει τη ζωή του, που έχει δημιουργήσει οικογένεια (την οποία, όπως υποστηρίζει, αγαπά και δε θα πρόδιδε ποτέ), που έχει καλυφθεί συναισθηματικά, οφείλει να διώχνει τα φαντάσματα που παρουσιάζονται ευθύς εμπρός του, τις Σειρήνες που θα προσπαθήσουν να τον γοητεύσουν, γιατί η δύναμή τους τελικά και πλασματική είναι και εν τέλει επιζήμια καταλήγει γι'αυτόν.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Ελληνική λογοτεχνία/πεζογραφία
Συγγραφέας: Ζοέλ Λοπινό
Σελ:. 160
Ημερ. έκδοσης: 07/05/2018
ISBN: 978-960-03-6323-4α
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Γαλλίδα με ελληνικές ρίζες από την πλευρά της μητέρας της, η Ζοέλ Λοπινό επέλεξε να ζήσει και να κάνει καριέρα στην Ελλάδα, τολμώντας να γράφει σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική της. Έχει σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός επί είκοσι χρόνια. Είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Από το 1996 αφιερώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή μυθιστορημάτων και παραμυθιών. Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη και μαχητική στα θέματα του ρατσισμού, της ισότητας των δύο φύλων, της κακοποίησης παιδιών και γυναικών. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν: "Το διαμαντένιο σώμα" (2016), "Μυστικό άρωμα" (2015), "Η Ελένη και το τέρας" (2014), "Η αγριλιά" (2013), "Αυτό το σπίτι είσαι εσύ" (2012).
.jpg)
