Περίληψη οπισθόφυλλου:
Βιέννη, δεκαετία ’80.
Ο νεαρός φοιτητής Αλέξης Βελλίδης βρίσκεται έγκλειστος στην ψυχιατρική κλινική και, μέσα από τη σύγχυση που τον διακατέχει, προσπαθεί να ξετυλίξει το κουβάρι της παράξενης ιστορίας που τον οδήγησε εκεί. Θυμάται μόνο πως είχε έρθει πριν ένα χρόνο στη Βιέννη για να σπουδάσει στη Μουσική Ακαδημία...
Όλα ξεκίνησαν όταν ο καθηγητής Χαρνακούρτ της Μουσικής Ακαδημίας ζήτησε από τον Αλέξη να ετοιμάσει μια εργασία για το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ. Κατά την έρευνά του, ο Αλέξης ανακαλύπτει τυχαία μια παρτιτούρα που δείχνει να είναι το τελευταίο απόσπασμα του Ρέκβιεμ. Αφού καταφέρει να την αποκωδικοποιήσει με πολύ κόπο, διαπιστώνει ότι κρύβει ένα φοβερό μυστικό: τους δολοφόνους τού Μότσαρτ.
Όσοι φοιτητές πλησίασαν στο παρελθόν τόσο κοντά στην αλήθεια, εξαφανίστηκαν. Και ο Αλέξης βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια θανάσιμη πλεκτάνη, χωρίς περιθώρια διαφυγής...
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Από τις πρώτες σελίδες, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά. Ήξερα από την αρχή ότι το βιβλίο δεν μοιάζει με τίποτα απ’ όσα έχω διαβάσει ως τώρα. Πώς να μοιάζει άλλωστε, αφού το μεγαλύτερο μέρος του σε πάει εκεί που χτυπάει η καρδιά της μουσικής: στη Βιέννη!
Το διάλεξα λόγω τίτλου. Πώς ήταν δυνατόν να το προσπεράσω; Αν δεν γνωρίζετε την αγάπη μου για τον Μότσαρτ, σας ενημερώνω τώρα! Η αγάπη αυτή ενισχύθηκε κι από την ταινία “Amadeus” (που, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, έχει βραβευτεί και με Όσκαρ) και κάπως έτσι, ο Μότσαρτ έγινε και έμεινε για πάντα ο αγαπημένος μου συνθέτης.
Φήμες για τον θάνατό του υπήρξαν και υπάρχουν πολλές. Προσωπικά πιστεύω ότι αρρώστησε από υπερβολικό άγχος, γιατί η σύνθεση που του ανατέθηκε (πέραν του ότι ήταν νεκρώσιμη ακολουθία) τού έγινε εμμονή, όπως και το μυστηριώδες πρόσωπο που του την ανάθεσε. Έτσι έσβηνε μέρα με τη μέρα. Ίσως και για πρώτη φορά να τον έζωσε ο φόβος της αποτυχίας -ότι ήταν κάτι πέρα από τις δυνάμεις του. Να εξαντλήθηκε τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά. Μπορεί πάλι να ένιωθε σαν να έγραφε το Requiem για τον ίδιο του τον εαυτό…
Πέρα από κάποια στιγμιότυπα της ζωής του Μότσαρτ, το πρώτο πρόσωπο που συναντάμε στο βιβλίο είναι ο Αλέξης Βελλίδης. Είναι από τους ήρωες που συμπαθείς με την πρώτη ματιά. Βλέπουμε έναν νεαρό καταρρακωμένο και το μόνο που τον σώζει, είναι οι αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας. Κάπου εκεί, τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια μου. Δεν έχω μουσική παιδεία, δεν μπορώ καν να ξεχωρίσω τις νότες του πενταγράμμου, αλλά με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα ένιωθα να συμπάσχω από την πρώτη στιγμή. Στις πρώτες σελίδες βίωσα ένα πραγματικό σοκ! Μήπως τελικά είναι οι αναμνήσεις το πιο δυνατό κομμάτι του εαυτού μας, που μας κρατάει ζωντανούς;
Σε όλο το βιβλίο κυριαρχεί μια μυστικοπάθεια που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον -από τον ταξιτζή που μεταφέρει τον Αλέξη από το αεροδρόμιο της Βιέννης στον ξενώνα που θα μείνει, μέχρι τον βιβλιοθηκάριο της μουσικής βιβλιοθήκης. Όλοι οι ήρωες ανεξαιρέτως παρουσιάζουν μια πρωτοφανή ζωντάνια, λες και τους βλέπεις μπροστά σου έναν-έναν ξεχωριστά. Τους ένιωθα να κινούνται με άνεση, σαν σε ένα θεατρικό δρώμενο και έτσι το χώρισα σε τρεις πράξεις: Η αρχή, η εργασία, η αποκάλυψη. Είδα όλο το πόνημα σαν μια παράσταση, γιατί ήταν πρώτη φορά που αισθάνθηκα την επιθυμία να δω κάτι τέτοιο στο θέατρο!
Μετά από τις συγκλονιστικές, πρώτες σελίδες -του εγκλεισμού του Βελλίδη- ταξιδεύουμε στη Βιέννη σε ένα κλίμα μαγευτικό, που μου φάνηκε σαν ένα ζωντανό παραμύθι με μυρωδάτα κρουασάν, σοκολάτες, κουλουράκια και ό,τι λαχταράει η ψυχή ενός παιδιού! Με είχε συνεπάρει τόσο πολύ το μέρος, που ένιωθα σαν να ζούσα εκεί. Τι κι αν η ιστορία μας διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’80! Ο αναγνώστης νιώθει σαν να διαδραματίζεται τους προηγούμενους αιώνες (γύρω στο 1700 κάτι, την περίοδο ζωής του συνθέτη!). Ό,τι κι αν γίνεται, το αισθάνεσαι. Μπαίνεις μέσα στις σελίδες σε έναν πρωτόγνωρο κόσμο.
Έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του Αλέξη. Μόνος, σε ένα ξένο περιβάλλον με μια αινιγματική σπιτονοικοκυρά, την κα. Μπάουμαν κι έναν εσωστρεφή -και ακόμα πιο περίεργο- διευθυντή της Ακαδημίας, τον κ. Χαρνακούρτ. Στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε τον ζήλο με τον οποίο ο ήρωάς μας προσπαθεί να φέρει εις πέρας την εργασία που του ανατέθηκε. Είναι έξυπνος, επίμονος και πεισματάρης. Το παραμύθι διαλύεται ξαφνικά και επικρατεί κλίμα κλειστοφοβικό και μυστήριο. Ο αναγνώστης δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει. Γνωριμίες και συμπτώσεις και πάντα ανάμεσά τους αυτό το κάτι, που εγώ ονομάζω ένστικτο. Κι ο ήρωας αποκτάει, εκτός από τη συμπάθεια, και την απόλυτη εμπιστοσύνη μου. Επειδή όμως παντού παραμονεύει ο κίνδυνος, νιώθεις μια διαρκή ανησυχία. Την ανησυχία αυτή μετριάζει ο έρωτας, που μεταμορφώνει την ψυχή του ήρωα και τον γαληνεύει. Δίπλα στον Αλέξη ένας σύμμαχος, ο φίλος του, Καρλ. Είναι τόσο σημαντικό σε ένα μέρος άγνωστο -δεν θα έλεγα εχθρικό, γιατί η ζωή εκεί όπως προείπα σε μαγεύει- να έχεις έστω κι έναν καλό φίλο.
Αντίθετα από τους αναγνώστες, ο Αλέξης είναι ένας νέος που δεν νιώθει τον παραμικρό φόβο. Ίσως είναι αυτή η δίψα του για την αλήθεια, που τον κάνει τόσο τολμηρό. Πριν φτάσουμε στην αποκάλυψη, μεταφερόμαστε στην υπέροχη Αλεξάνδρεια. Εκεί αναγκάζεται να βρεθεί η αγαπημένη του Αλέξη, Μαλάικα, για οικογενειακούς λόγους. Σε αυτό το σημείο, νιώθω ότι ο έρωτάς τους δυναμώνει και μετουσιώνεται σε βαθιά αγάπη. Κανένα ρόλο δεν παίζει που γνωρίζονται λίγους μήνες. Μοιάζουν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.
Στην Αλεξάνδρεια, σε μια πόλη διαμετρικά αντίθετη από τη Βιέννη, διαφορετικές μνήμες ξεπηδούν, άλλες μυρωδιές πλανώνται στον αέρα, με γεύση κανέλας, μπαχαριού και γαρυφάλλου, σιροπιαστά γλυκά και τόσα άλλα. Εκεί χαλαρώνουμε και ταξιδεύουμε νοερά σε ένα μέρος που οι περισσότεροι θα θέλαμε να βρεθούμε, κάποια στιγμή της ζωής μας. Αυτό το μέρος, στο οποίο ο Μέγας Αλέξανδρος άφησε το στίγμα του, είναι για εμάς ότι η Μέκκα είναι για τους μουσουλμάνους.
Το τελευταίο κομμάτι είναι και το πιο ισχυρό, εκεί νιώθεις ανάμικτα συναισθήματα. Η αγωνία δίνει τη θέση της στον φόβο, όχι μόνο για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, αλλά και για όλους αυτούς που αγαπά. Τι ρόλο θα παίξει ο Καρλ, η Μαλάικα, ο ηλικιωμένος του κοντινού καφενείου και ένας δημοσιογράφος; Το τέλος είναι πλέον κοντά και φέρνει την τάξη και τη λύτρωση. Σαν ένα τέλειο κονσέρτο για πιάνο!
Κράτησα μια φράση που θεωρώ προφητική. Ισχύει για τότε, για τώρα και για πάντα: “Ξέρω πώς μερικές λέξεις δεν μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα των ανθρώπων.”
Γρήγορη γραφή, προσιτή, άμεση, χτυπά απευθείας στην καρδιά, για να μην πω στο νευρικό μου σύστημα! Εξαιρετική δουλειά για πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα Μιχάλη Πατένταλη. Συγχαρητήρια!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Κατηγορία βιβλίου: Ελληνική λογοτεχνία / Θρίλερ
Συγγραφέας: Μιχάλης Πατένταλης
Σελίδες: 272 / Διαστάσεις: 14 x 20,5 εκ.
Ημερ. έκδοσης: 09/11/2018
.jpg)
