Περίληψη οπισθόφυλλου:
Το νερό πονά. Η ροή του συντονίζεται με την κοσμική ψυχή. Αγκαλιάζει ή διώχνει το σώμα που βυθίζεται μέσα του. Το νερό νιώθει, αισθάνεται. Κλαίει και γελάει, οργίζεται ή χαίρεται, αγκαλιάζει ή πνίγει.
Ο Χριστόφορος Οικονόμου το ξέρει αυτό καλά, από γεννησιμιού του. Γι’αυτό και τον φοβίζει. Τον τρομοκρατεί ο ήχος του, η δύναμή του. Είναι η αναμέτρηση των δύο, που θα σηματοδοτήσει την πτώση του ενός και τη νίκη του άλλου. Αυτό νομίζει ο ήρωας. Θα περάσει πολλά για να καταλάβει πως το νερό δεν τον πονά, αλλά τον μαθαίνει. Μέσα από κείνο καταλαβαίνει τον έρωτα, τη μοναξιά, την απώλεια, τη θλίψη. Κυλάει μέσα του όπως η λέμφος, αναπόφευκτα.
Ο μεγάλος κύκλος που κρύβει μέσα του τη Λευκοθέα, τη Μεγάλη Θεά, τη Μάνα, τη Μαριγώ, την Αθηνά, την Άννα, είναι υδάτινος, ρευστός και ανεξέλεγκτος. Σαν τη ζωή και σαν τον θάνατο. Γράμματα, σκέψεις, οράματα, λέξεις, αισθήματα, όλα αυτά κυλούν μέσα στο νερό, άλλοτε ήρεμα και άλλοτε ταραγμένα.
Είναι η ιστορία του Χριστόφορου Οικονόμου, είναι η ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά στην αγωνία του θανάτου και της απώλειας του έρωτα.
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παναρίτη)
«Αλγεινόν ύδωρ» το νερό που πονά, ένα μυθιστόρημα για βαθυστόχαστους αναγνώστες, που ενώ το ξεκίνησα με χαλαρή διάθεση, εκείνο είχε άλλα σχέδια -με τραβούσε όλο και πιο βαθιά μέσα του, με άφηνε δίχως αναπνοή και μόνο ύστερα από κάποιες ώρες που έφτασα στο τέλος, μου επέτρεψε να ανασάνω και να συνειδητοποιήσω τι είχα διαβάσει! Γιατί η επιτυχία ενός βιβλίου εκεί βρίσκεται, στο μετά... Θα το κλείσεις και θα το σκέφτεσαι ή θα το ξεφυλλίσεις για να περάσεις την ώρα σου;
Ο σαραντάχρονος Χριστόφορος Οικονόμου, γιατρός παθολόγος στο επάγγελμα, έχει αποτραβηχτεί στο πατρικό του σπίτι στο νησί και εργάζεται στο Κέντρο Υγείας. «Από παιδί του άρεσε να αποτραβιέται και να παρατηρεί». Το ερωτικό αδιέξοδο με την Άννα, που τον πέταξε από τη ζωή της μόλις είδε πως δε μπορούσε να της προσφέρει αυτά που ήθελε, ήταν κι αυτός ένας από τους λόγους που τον οδήγησαν στην απομόνωση... «Δε μπορούσε να φορέσει την Άννα, γιατί ήταν άλλο νούμερο. Κι εκείνος ίσως και να προτιμούσε να περιφέρεται γυμνός»...
Σε εκείνη τη φάση της ζωής του, η ματαιότητα ήταν το πιστεύω του. Άφηνε την τύχη να τον οδηγεί και τις στιγμές να περνούν μέσα από τα χέρια του, μην τολμώντας ν’ αρπάξει αυτό που ήθελε. Η ζωή του περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν αρχίζει να λαμβάνει γράμματα από έναν ανώνυμο αποστολέα, που στην πορεία αποδεικνύεται πως είναι γυναίκα, ονόματι Λευκοθέα. Θεώρησε ότι επρόκειτο για άνθρωπο παράφρονα, αφού αυτά που έγραφε για μεταφυσικές εμπειρίες και για νεκρούς που μιλούσε μαζί τους, ταίριαζαν σε περίπτωση μανιακής. Ο ξαφνικός θάνατος μιας κοπέλας του νησιού τον έκανε να σκεφτεί συνειρμικά τη Λευκοθέα και την επαφή της με τους νεκρούς κι ύστερα, σαν σε όραμα πέρασε μπροστά του το κορμί της νεκρής, γερμένο στην αγκαλιά του αγαπημένου της με εκείνη να του κλείνει το μάτι πονηρά... «Η κοπέλα βρισκόταν στο χώμα κι εκείνος σκεφτόταν πώς θα ήταν το γυμνό κορμί της στο κρεβάτι»... «Ο θάνατος τον είχε κάνει να σκεφτεί τον έρωτα κι ο έρωτας ήταν τελικά το μεγάλο του πρόβλημα»...
Όπως είχε γράψει και ο Λιαντίνης «Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Έξω από τον έρωτα και το θάνατο, πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου». Η τυχαία συνάντηση με μια άγνωστη γυναίκα, που του θυμίζει κάτι από το παρελθόν, τον αναστατώνει, τον βυθίζει όλο και πιο πολύ στα παράξενα παιχνίδια, που του παίζει το μυαλό του κι ανήμπορος να διαχειριστεί όσα του συμβαίνουν, σκέφτεται πως έχει αρχίσει να τρελαίνεται.
Θα βρει ο ήρωας του βιβλίου τη μυστήρια αποστολέα, που τον ξέρει τόσο καλά και που του γράφει αυτά που κι εκείνος σκέφτεται και νιώθει; Η άγνωστη κοπέλα έχει κάποια σχέση μαζί της; Όλα αυτά τα περίεργα που βιώνει είναι παραισθήσεις ή μηνύματα από μια ανώτερη συμπαντική συνείδηση που θα τον βοηθήσουν να κατανοήσει τον εαυτό του; Το «Αλγεινόν ύδωρ» άραγε θα ικανοποιήσει την ακόρεστη δίψα του να μάθει ποιος πραγματικά είναι, ποια η ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης ή θα συνεχίσει να τον πονά μέσα από τον φόβο του θανάτου και την απώλεια του έρωτα;
Το νερό έχει μνήμη, αποθηκεύει πληροφορίες κι όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη του, το μήνυμα που μας στέλνει είναι να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας. Η βουτιά μέσα του θα φέρει την κάθαρση, τον εξαγνισμό, γι’ αυτό άλλωστε από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα το νερό κατέχει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία. Θεωρείται πηγή ζωής, ενέργειας και οι περισσότεροι πολιτισμοί γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν γύρω από το νερό. Η σημασία που έδιναν σε αυτό αποτυπώνεται στη μυθολογία, στη φιλοσοφία, στη θρησκεία κι άλλοτε εξυμνείται ως θεότητα ή προστατεύεται από θεότητες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το 70% του ανθρώπινου σώματος αποτελείται από νερό. Κι όπως όλα τα στοιχεία της φύσης -αέρας, γη, φωτιά- έτσι και το νερό επηρεάζεται από την ανθρώπινη συνείδηση κι αυτό μας αποκαλύπτει τις πραγματικές του ιδιότητες.
Το «Αλγεινόν ύδωρ» αν δεν βρει διέξοδο μπορεί να σε πνίξει, μα αν καταφέρει να σε κάνει να δεις το είδωλό σου μέσα του -όπως πραγματικά είναι- σαν μια καθαρή συνείδηση, μια συμπαντική ψυχή, τότε θα σου προσφέρει όλες τις μαγικές του ιδιότητες. Γιατί όλοι είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας, είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό που είναι και το σύμπαν, όπου αστεροειδείς με μεγάλες ποσότητες νερού είναι διάσπαρτοι και το μεταφέρουν στη γη. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, όταν τα άστρα γεννιούνται, η γέννησή τους συνδυάζεται με ένα δυνατό άνεμο προς τα έξω από αέρια και σκόνη. Όταν αυτή η πλημμύρα ύλης συγκρούεται με τα περιβάλλοντα αέρια, τα ωστικά κύματα που δημιουργούνται, συμπιέζονται και θερμαίνουν τα αέρια. Το νερό παράγεται γρήγορα σε αυτά τα πυκνά και θερμά αέρια.
Θα αφήσουμε το νερό να μας πονά ή θα το εμπιστευτούμε κι ακολουθώντας τη ροή του -που υπάρχει ήδη μέσα μας- θα μετατρέψουμε τον πόνο σε εμπειρία και θα το αφήσουμε να μας οδηγήσει στη μαγεία;
Θα κλείσω με μια παράγραφο του βιβλίου: «Άσε τον εαυτό σου να ζήσει σ’ αυτό, που οι άλλοι νομίζουν παραίσθηση. Αφέσου στο μαγικό, το ονειρικό, είναι το μόνο σταθερό σημείο, η αφετηρία και το τέλος του λαβύρινθου. Η Αριάδνη σου έχει ήδη εμφανιστεί, σ’ οδηγεί, θέλει να σε κάνει να καταλάβεις».
Ας το καταλάβουμε λοιπόν όλοι μας, αυτό που μας πονά είναι ο εαυτός μας, ο εχθρός ή ο φίλος μας. Εμείς διαλέγουμε αν τον θέλουμε για σύμμαχο ή για αντίπαλο κι εμείς αποφασίζουμε αν θα επιτρέψουμε σε ό,τι μας πονά να γίνει φορέας θετικής αλλαγής για τη ζωή μας.
Συγχαρητήρια στη συγγραφέα που με την υπέροχη πένα της με έλουσε με το «Αλγεινόν ύδωρ» και με άφησε έτσι βρεγμένη να σκέφτομαι τους ήρωες που θα καταφέρουν να φτάσουν στο αληθινό φως και να στεγνώσουν μόνο όταν θα βγουν από τον λαβύρινθο του νου. Σε εκείνο το φως που όλοι μούσκεμα κάποια στιγμή θα αναζητήσουμε καταφύγιο για να ζεστάνουμε την ψυχή μας που το αναζητά...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Λαμπρίνα Α. Μαραγκού
Σελίδες: 250 / Διαστάσεις: 21x14 cm
Ημερ. έκδοσης: 27/09/2017
ISBN: 978-960-9585-77-4
.jpg)
