Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η Τσάρλι Γουέμπ είναι μια όμορφη, ανύπαντρη μητέρα που γράφει μια δημοφιλή στήλη στην εφημερίδα Palm Beach Post. Έχει περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της ορθώνοντας ένα τείχος ανάμεσα σ’ εκείνη και την οικογένειά της που την απορρίπτει, αλλά και ανάμεσα στους ακατάδεχτους γείτονές της και τις δηκτικές κριτικές που δέχεται.
Όταν όμως λαμβάνει μια επιστολή από την Τζιλ Ρόμερ, μια νεαρή φυλακισμένη που περιμένει την εκτέλεση της θανατικής της καταδίκης για τη δολοφονία τριών μικρών παιδιών, οι αντιστάσεις της κάμπτονται. Η Τζιλ ζητά από την Τσάρλι να γράψει τη βιογραφία της, ώστε να έρθουν στο φως όλα όσα δεν αποκαλύφθηκαν στη διάρκεια της δίκης. Βλέποντάς το σαν μια ευκαιρία ζωής, η Τσάρλι ξεκινά το ταξίδι της μέσα στο μυαλό αυτής της βαθιά διαταραγμένης προσωπικότητας.
Ωστόσο, τα πράγματα παίρνουν μια παράξενη τροπή όταν ο οργισμένος αναγνώστης που εκτόξευε απειλές κατά της ζωής της Τσάρλι βάζει στο στόχαστρο το γιο και την κόρη της. Στον αγώνα δρόμου που κάνει με το χρόνο για να σώσει τα παιδιά της, η Τσάρλι συνειδητοποιεί ότι οι γείτονες, οι φίλοι και οι συγγενείς, τους οποίους μέχρι πρότινος θεωρούσε ενοχλητικούς και απέρριπτε, είναι ίσως η μοναδική της ελπίδα...
Η άποψή μου:
(γράφει η Χρύσα Παναγοπούλου)
Ο "Επίλογος θανάτου" είναι η πρώτη μου επαφή με τη συγγραφέα. Πώς από τα πρώτα κεφάλαια βρέθηκα να είμαι σχεδόν στη μέση, ούτε που το κατάλαβα! Δεν χαρακτηρίζω το βιβλίο "τρομακτικό", ούτε "αστυνομικό". Στην πραγματικότητα δεν το έχω κατατάξει ακόμα σε κάποια κατηγορία. Το μόνο που ξέρω, είναι ότι υπάρχουν στιγμές που με ανατριχιάζει και νιώθω μια διαρκή αγωνία...
Πάντα έδειχνα συμπάθεια και κατανόηση στις ανύπαντρες μητέρες. Είναι κάτι σαν σούπερ ηρωίδες για μένα, γιατί αγωνίζονται μόνες τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Πέρα από αυτό, γνωρίζω ότι στην Αγγλία οι ανύπαντρες μητέρες έχουν πολλά προνόμια και στήριξη από το ίδιο το κράτος, πράγμα που δε φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο και στην Αμερική -τη χώρα της ελευθερίας! Οι άνθρωποι μοιάζουν καχύποπτοι και σκληροί και δε διστάζουν, ακόμα και χωρίς στοιχεία, να κατηγορήσουν την ανύπαντρη μητέρα ως ανήθικη. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι συμπαθούμε την Τσάρλι ακόμα και με τα ελαττώματά της!
Η κοπέλα μιλάει πολύ στα άρθρα της -πάρα πολύ, θα έλεγα- για τα προσωπικά της. Ίσως μιλάει, επειδή ως άνθρωπος έχει απομονωθεί και δεν έχει φίλους. Ακόμα όμως κι αυτή η απροκατάληπτη φλυαρία της φέρνει τον αναγνώστη σε δύσκολη θέση. Μα τι είδους άνθρωπος μιλάει για προσωπικές ή ιδιαίτερες στιγμές του ή γνωστών του τόσο ανοιχτά;
Το αποτέλεσμα της φλυαρίας της είναι από την αρχή κιόλας του βιβλίου να δέχεται απειλητικά e-mails. Ποιος την απειλεί; Θέλει μόνο να τη φοβίσει ή να πραγματοποιήσει την απειλή του;
Προχωρώντας στην ανάγνωση, αρχίζω να νιώθω φόβο και περισσότερη αγωνία, καθώς η φυλακισμένη και υποψήφια μελλοθάνατη Τζιλ (η οποία επέλεξε την Τσάρλι για να γράψει την ιστορία της) μοιάζει (είναι;) πνευματικά ασταθής.
Όπως είναι φυσικό, η Τσάρλι με την έμφυτη περιέργεια της δημοσιογράφου, δεν αρκείται στα λόγια της Τζιλ και κάνει επιπλέον έρευνα για το άτομό της. Τα πράγματα που ανακαλύπτει είναι τόσο συγκλονιστικά που νομίζεις ότι η τρόφιμος, καθώς της μιλάει (χωρίς χειροπέδες), είναι ικανή να ορμήσει πάνω της και να την πνίξει στην επόμενη στιγμή!
Αυτό που μου χάλασε τη διάθεση σε κάποιο βαθμό, ήταν όταν η κεντρική ηρωίδα επαναλαμβάνει κάποιες παραγράφους με τη μορφή σκέψης και πιάνω τον εαυτό μου να λέει "άντε τελείωνε, ο αναγνώστης δεν είναι χαζός, θυμάται τι σου είπαν, προχώρα πριν πεθάνουμε από την αγωνία". Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Ποτέ δεν κατακρίνω μια φράση που γίνεται εμφατικό σλόγκαν σε όλο το βιβλίο -αυτό μ΄αρέσει. Αυτό που μισώ, είναι να μεταφέρονται αυτούσια ολόκληρες παράγραφοι και να επαναλαμβάνονται, έστω κι αν γίνεται για να εντείνει την αγωνία (γιατί άλλο λόγο δεν βρίσκω)...
Αν εξαιρέσουμε την μικρή αυτή παρατήρηση με τις επαναλήψεις, το βιβλίο είναι πολύ σπουδαίο. Κινείται στη σύγχρονη εποχή που ζούμε κι έχει ζωηρούς διαλόγους. Διαβάζεται απνευστί! Θαυμάζω την κεντρική ηρωίδα, την Τσάρλι, είναι μια σύγχρονη γυναίκα που ξέρει να αγαπά και να συγχωρεί και νομίζω ότι φαίνεται καθαρά στο βιβλίο πως ξέρει να μετανοεί και να διορθώνει τα λάθη της.
Το βιβλίο είναι μια κοινωνική ιστορία που φτάνει την ένταση του θρίλερ. Είναι τόσο καθηλωτικό, που το μισό το διάβασα μέσα σε μια νύχτα!
Αγαπημένες φράσεις του βιβλίου που ξεχώρισα:
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο μοναχικό από ένα δυστυχισμένο γάμο.»
«Αυτό είναι το υπέροχο με τα σκυλιά, σ’ αγαπούν ανεξάρτητα τι κάνεις εσύ.»
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Θεματολογία: Αστυνομικά - Θρίλερ
Συγγραφέας: Joy Fielding
Μετάφραση: Ουρανία Τουτουντζή
Σελίδες: 536 / Διαστάσεις: 140 x 205
Ημερ. έκδοσης: 10/06/2015
ISBN: 978-960-364-920-5
.jpg)
