Περίληψη οπισθόφυλλου:
...όμως όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι!
Η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο παιχνίδι για όλους, όμως όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι. Η Αρετή χρειάστηκε κάποτε να φάει το γλυκό της από το πάτωμα, ο Άγγελος έμαθε να κρύβεται και να φεύγει μακριά, ο Τζαράχ άφησε έναν πόλεμο πίσω στην πατρίδα του και βρήκε έναν άλλο εδώ -αν όχι χειρότερο, σίγουρα πιο ύπουλο- κι ο Τριαντάφυλλος δεν έμοιαζε με κανέναν και δεν έφταιγε γι’αυτό, αλλά δεν το καταλάβαινε, ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι.
Τέσσερις δρόμοι που περνάνε μπροστά από ένα σχολείο, ένα νηπιαγωγείο, ένα στάδιο και μια κατασκήνωση ενώνονται με έναν περίεργο τρόπο στο πριν, στο τώρα και στο μέλλον. Οκτώ ήρωες μοιράζονται αυτό που ίσως όλοι μας έχουμε βιώσει. Κάποιους που μας συστήθηκαν ως Νταήδες, Ξερόλες, Καμπόσοι και Μάγκες. Ήταν πράγματι;
Πολλές φορές στη ζωή μας τα πάντα μετριούνται με μια μεζούρα, αλλά κάποιοι πάντα περισσεύουν και τα θύματα γίνονται εύκολα θύτες -και το αντίθετο- σε ένα παιχνίδι ρόλων, που μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί δυστυχώς όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι.
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Ένα εξαιρετικό βιβλίο που απεικονίζει διάφορες μορφές παρενόχλησης, τις οποίες συναντάμε στις σχολικές εγκαταστάσεις, στο στρατό ή ακόμα και στους εργασιακούς χώρους και στην οικογένεια!
Η δράση "bullying" είναι γνωστή από παλαιοτάτους χρόνους, αλλά μόνο στη σημερινή εποχή έχει βρει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί. Ο συγγραφέας Νίκος Μιχαλόπουλος με τη βοήθεια του Μιχάλη Λουκιανού στην εικονογράφηση, παραδίδει ένα σοβαρό μάθημα σε μορφή κόμικ, τόσο σε παιδιά που ενδεχομένως βιώνουν μορφές παρενόχλησης, όσο και σε γονείς και εκπαιδευτικούς, προκειμένου να είναι πάντα σε ετοιμότητα και να μπορούν να αναγνωρίσουν σημάδια οποιουδήποτε τύπου κακοποίησης.
Ο συγγραφέας με τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα παιδιών (του άβουλου, του παχουλού, του μοναχικού, του πρόσφυγα) προσπαθεί να δείξει ότι ο τρόπος που ο "παρενοχλητής" κακοποιεί το εκάστοτε παιδί, εκτός από τα σωματικά τραύματα, του αφήνει και ψυχικά, τα οποία μεγαλώνοντας ίσως δημιουργήσουν έναν... "παρενοχλητή". Φανταστείτε ένα παιδί που το πειράζουν για το βάρος του, αργότερα κι εκείνο θα καταλήξει να πειράζει κάποιο άλλο παιδί για το πάχος του! Δηλαδή, δημιουργούνται και εκδικητικά συναισθήματα -όχι μόνο βαθύς πόνος...
Μια τραγωδία στο βιβλίο αφήνει πικρή γεύση στα παιδιά-παρενοχλητές που κάποτε ήταν "σκλαβάκια". Και περνώντας τα χρόνια, μετανιώνουν για τον τρόπο που ως "σκλαβάκια" δεν αντέδρασαν ποτέ και ως "παρενοχλητές" φερόντουσαν άσχημα σε άλλα παιδιά.
Σαφέστατα υπάρχουν κι άλλες μορφές παρενόχλησης και κακοποίησης. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει στις ειδήσεις για άρρωστους πατέρες να ασελγούν στα ίδια τους τα παιδιά, ανεξαρτήτου φύλου; Ή για μητέρες να κρατούν τις κόρες τους φυλακισμένες σε κελάρια; Το σημαντικό είναι να μην αφήνουμε να διαιωνίζεται η κατάσταση!
Το βιβλίο -στην ουσία- περιγράφει τον τρόπο που ένα παιδί από "σκλαβάκι" έγινε "νταής" και πώς αυτό το γεγονός επηρέασε τη μετέπειτα ζωή του ως γονιός. Το να μεταννοούμε αργότερα για πράξεις του παρελθόντος δε μας βοηθά σε τίποτα. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε, πώς αντιδρούμε τη δεδομένη στιγμή! Πρέπει να εμπνεύσουμε στα παιδιά το αίσθημα της ισότητας, ότι "κανείς δεν είναι ανώτερος του άλλου" και άρα "κανείς δε θα παίξει το σκλάβο κανενός"! Εκτός αυτού, τα παιδιά θα πρέπει να έχουν πολύ καλές σχέσεις τόσο με τα άτομα της οικογένειάς τους όσο και με τους δασκάλους τους, προκειμένου να προσφεύγουν σε αυτούς άμεσα, με την πρώτη απόπειρα εναντίον τους! Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τα δικά μας παιδιά... Το ίδιο να κάνουμε όταν έχουμε υποψίες και για παιδιά συγγενών ή φίλων. Το ίδιο να κάνουν και τα ίδια τα παιδιά όταν βλέπουν να κακοποιούνται φίλοι τους... Να μη φοβούνται να μιλήσουν! Να μην επιτρέπουν στον τρόμο να εισχωρεί μέσα τους και να μην αφήνουν τους νταήδες να τα απειλούν. Και βεβαίως, να μην προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα μόνα τους...
Από τις εμπειρίες μου ως τώρα, σίγουρα είναι λίγα τα παραδείγματα που ένα βίαιο γεγονός έχει σταματήσει με τη βοήθεια της Πολιτείας, των εκπαιδευτικών, των γονιών. Δυστυχώς, ο ωχαδερφισμός που κυριαρχεί, αποτρέπει τους πολλούς από το να δράσουν και να αντιδράσουν. Υπάρχει ακόμα η αντίληψη "τι με νοιάζει εμένα για τον διπλανό;" Είναι στο χέρι μας όμως, να δώσουμε το παράδειγμα και ίσως και άλλοι να συνεχίσουν μετά... Ο συγγραφέας αυτό κάνει: ξεκινά κάτι -ας το συνεχίσουμε εμείς... εσείς... όλοι μας...
Η δράση "bullying" είναι γνωστή από παλαιοτάτους χρόνους, αλλά μόνο στη σημερινή εποχή έχει βρει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί. Ο συγγραφέας Νίκος Μιχαλόπουλος με τη βοήθεια του Μιχάλη Λουκιανού στην εικονογράφηση, παραδίδει ένα σοβαρό μάθημα σε μορφή κόμικ, τόσο σε παιδιά που ενδεχομένως βιώνουν μορφές παρενόχλησης, όσο και σε γονείς και εκπαιδευτικούς, προκειμένου να είναι πάντα σε ετοιμότητα και να μπορούν να αναγνωρίσουν σημάδια οποιουδήποτε τύπου κακοποίησης.
Ο συγγραφέας με τέσσερα χαρακτηριστικά παραδείγματα παιδιών (του άβουλου, του παχουλού, του μοναχικού, του πρόσφυγα) προσπαθεί να δείξει ότι ο τρόπος που ο "παρενοχλητής" κακοποιεί το εκάστοτε παιδί, εκτός από τα σωματικά τραύματα, του αφήνει και ψυχικά, τα οποία μεγαλώνοντας ίσως δημιουργήσουν έναν... "παρενοχλητή". Φανταστείτε ένα παιδί που το πειράζουν για το βάρος του, αργότερα κι εκείνο θα καταλήξει να πειράζει κάποιο άλλο παιδί για το πάχος του! Δηλαδή, δημιουργούνται και εκδικητικά συναισθήματα -όχι μόνο βαθύς πόνος...
Μια τραγωδία στο βιβλίο αφήνει πικρή γεύση στα παιδιά-παρενοχλητές που κάποτε ήταν "σκλαβάκια". Και περνώντας τα χρόνια, μετανιώνουν για τον τρόπο που ως "σκλαβάκια" δεν αντέδρασαν ποτέ και ως "παρενοχλητές" φερόντουσαν άσχημα σε άλλα παιδιά.
Σαφέστατα υπάρχουν κι άλλες μορφές παρενόχλησης και κακοποίησης. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει στις ειδήσεις για άρρωστους πατέρες να ασελγούν στα ίδια τους τα παιδιά, ανεξαρτήτου φύλου; Ή για μητέρες να κρατούν τις κόρες τους φυλακισμένες σε κελάρια; Το σημαντικό είναι να μην αφήνουμε να διαιωνίζεται η κατάσταση!
Το βιβλίο -στην ουσία- περιγράφει τον τρόπο που ένα παιδί από "σκλαβάκι" έγινε "νταής" και πώς αυτό το γεγονός επηρέασε τη μετέπειτα ζωή του ως γονιός. Το να μεταννοούμε αργότερα για πράξεις του παρελθόντος δε μας βοηθά σε τίποτα. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε, πώς αντιδρούμε τη δεδομένη στιγμή! Πρέπει να εμπνεύσουμε στα παιδιά το αίσθημα της ισότητας, ότι "κανείς δεν είναι ανώτερος του άλλου" και άρα "κανείς δε θα παίξει το σκλάβο κανενός"! Εκτός αυτού, τα παιδιά θα πρέπει να έχουν πολύ καλές σχέσεις τόσο με τα άτομα της οικογένειάς τους όσο και με τους δασκάλους τους, προκειμένου να προσφεύγουν σε αυτούς άμεσα, με την πρώτη απόπειρα εναντίον τους! Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τα δικά μας παιδιά... Το ίδιο να κάνουμε όταν έχουμε υποψίες και για παιδιά συγγενών ή φίλων. Το ίδιο να κάνουν και τα ίδια τα παιδιά όταν βλέπουν να κακοποιούνται φίλοι τους... Να μη φοβούνται να μιλήσουν! Να μην επιτρέπουν στον τρόμο να εισχωρεί μέσα τους και να μην αφήνουν τους νταήδες να τα απειλούν. Και βεβαίως, να μην προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα μόνα τους...
Από τις εμπειρίες μου ως τώρα, σίγουρα είναι λίγα τα παραδείγματα που ένα βίαιο γεγονός έχει σταματήσει με τη βοήθεια της Πολιτείας, των εκπαιδευτικών, των γονιών. Δυστυχώς, ο ωχαδερφισμός που κυριαρχεί, αποτρέπει τους πολλούς από το να δράσουν και να αντιδράσουν. Υπάρχει ακόμα η αντίληψη "τι με νοιάζει εμένα για τον διπλανό;" Είναι στο χέρι μας όμως, να δώσουμε το παράδειγμα και ίσως και άλλοι να συνεχίσουν μετά... Ο συγγραφέας αυτό κάνει: ξεκινά κάτι -ας το συνεχίσουμε εμείς... εσείς... όλοι μας...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Κατηγορία: Graphic Novels & Comics
Θεματολογία: Σχολικός Εκφοβισμός
Συγγραφέας: Νίκος Μιχαλόπουλος
Εικονογράφηση: Μιχάλης Λουκιανός
Ηλικία: 12-14, 15-17
Σελίδες: 58 / Διαστάσεις: 16,5x24
Εξώφυλλο: Σκληρόδετο
Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2016
ISBN13: 9789605473136
.jpg)
