Περίληψη οπισθόφυλλου:
Λίτσα, άκου «Λίτσα» ήρθε κι η δική σου η σειρά να γίνεις πρωταγωνίστρια σκεφτόμουν, καθώς κοιτούσα το είδωλό μου στον ολόσωμο καθρέφτη της ντουλάπας. Αναρωτιόμουν αν το «Λίτσα» βγαίνει απ’το «βαλίτσα» ή από το «Ευαγγελία». Το «Λίλιαν» δεν είναι πιο αριστοκρατικό; Γιατί λοιπόν δεν με φώναζαν Λίλιαν; Ή έστω Λία; Το Λίτσα πώς να το πω, είναι πολύ λαϊκό. Από την άλλη, μήπως μεγάλωσα μέσα σε σαλόνια; Όχι, βέβαια! Τέλος πάντων. Ας με φωνάζουν όπως θέλουνε αρκεί να μη με αφήνουν μόνη.
Το λοιπόν: Εγώ είμαι η Λίτσα. Είμαι φτιαγμένη θεά! Είμαι η Λίτσα, το είπα αυτό αν θυμάμαι καλά, μια δερμάτινη παχουλή βαλίτσα. Είμαι μιας πρώτης τάξεως κυρία, πολυτελείας παρακαλώ και παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει από πάνω μου (τα οποία είναι πάρα πολλά) δεν έχω πάθει απολύτως τίποτα. Την ομορφιά τη δική μου δεν την αγγίζει ο χρόνος, ούτε η σκόνη, ούτε οι κατσαρίδες, κανείς. Κι αν έχασα λιγάκι τη λάμψη μου; Ε, δεν χάλασε κι ο κόσμος...
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί "αν αυτό το αντικείμενο είχε φωνή, πόσα θα μας έλεγε..."; Και πόσες φορές δεν έχουμε αγαπήσει ένα άψυχο πράγμα, επειδή κάτι ή κάποιον μας φέρνει στο νου;
Ε λοιπόν, η γριά βαλίτσα με το όνομα Λίτσα ανοίγει το στόμα της -ή μάλλον καλύτερα- μοιράζεται τις σκέψεις της με όλους εμάς. Αναμνήσεις... συναισθήματα... περιπέτειες... ταξίδια... όλα τα έζησε η Λίτσα! Από ένα κατάστημα δερμάτινων ειδών σε κεντρικό δρόμο αγοράστηκε από τον πρωταγωνιστή Κωνσταντίνο και έκτοτε αλλάζει χέρια μέσα στην οικογένεια: από το γονιό στο παιδί κι από εκεί στο εγγόνι, σαν ένα ανεκτίμητης και συναισθηματικής αξίας κόσμημα!
Σε όλο το βιβλίο διαβάζουμε τις περιπέτειές της, απ’όταν αποκτιέται από την οικογένεια του Κωνσταντίνου, λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και φτάνει στο σήμερα (στο έτος 2015, συγκεκριμένα). Βεβαίως δεν ξεχνά να μας συστήνει τα πρόσωπα που την περιβάλλουν, για τα οποία τρέφει δυνατά αισθήματα και παραθέτει γεγονότα από τη δική τους ζωή, σαν ένας καλός παρατηρητής. Περιγράφει με γλαφυρό, χιουμοριστικό τρόπο όσα θυμάται (και παρά την ηλικία της και τη... γεροντική της άνοια, θυμάται πολλά!!!). Σαφέστατα ένα αντικείμενο δε διαθέτει μυαλό (άρα ούτε σκέψη), ούτε συναισθήματα, αλλά το γεγονός ότι ο συγγραφέας μας δίνει ζωή στη βαλίτσα, είναι από μόνο του πρωτότυπο και δελεαστικό να διαβάσεις!
Όταν οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή, το μόνο που επιθυμούν οι ίδιοι και οι γύρω τους, είναι να ζήσουν όσο καλύτερα και σωστά μπορούν. Και προχωρώντας το ταξίδι της ζωής προς την αναπόφευκτη, τελευταία στάση του, που είναι ο θάνατος, θέλουν να έχουν βιώσει τα πάντα στο έπακρο!
Αυτή είναι και η επιθυμία της Λίτσας: να ζήσει! Σκέφτεται, αξιολογεί καταστάσεις, κουτσομπολεύει, γκρινιάζει και χαίρεται, όπως κάνει ένα νοήμων, ανθρώπινο ον. Προσπάθησε, όπως η ίδια λέει, να χωρέσει μια ζωή σε ένα βιβλίο, σαν να έγραφε την αυτοβιογραφία της! Προσωπικά μου θύμισε πολύ το χαρακτήρα μιας γιαγιάς που αφηγείται ιστορίες του παρελθόντος στα εγγόνια και δισέγγονά της (εμείς οι αναγνώστες). Και η ζωή της συνεχίζεται, ακόμα κι αν το λούστρο της δεν είναι τόσο έντονο, όσο όταν είχε πρωταγοραστεί.
Θα γελάσεις... θα συγκινηθείς... θα ταξιδέψεις κι εσύ στα μέρη που επισκέφτηκε η Λίτσα-βαλίτσα, λειτουργώντας ως αποσκευή ενός παντοτινού έρωτα (του Κωνσταντίνου και της Μαίρης), ύστερα μεταφέροντας τα ρούχα και τα όνειρα του ενός παιδιού, του δεύτερου και των παιδιών αυτών και πάει λέγοντας... πάντα μέρος μιας οικογένειας που την αγάπησε, την εμπιστεύτηκε και αν και γερόντισσα, ποτέ δεν την ξέχασε... Κι όταν ένας συγγραφέας σε αναλάβει, κανείς αναγνώστης δε σε ξεχνά! Ειδικά όταν αυτός ο συγγραφέας είναι ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης, που εκτός του ότι η γραφή του είναι γρήγορη και σπιρτόζικη, σού μεταδίδει ένα χαμόγελο σε κάθε σελίδα, σε κάθε κεφάλαιο με τα νάζια και τις κυκλοθυμικές αντιδράσεις της Λίτσας. Της Λίτσας του Κωνσταντίνου... της Λίτσας της δικιάς σας...
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Ελληνική πεζογραφία
Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
Σελίδες: 180
Διαστάσεις: 21x14
Ημερ. έκδοσης: 03/2017
ISBN: 9786188303645
.jpg)
