Περίληψη οπισθόφυλλου:
Κέρκυρα, Σεπτέμβριος 1943
Ανήμερα της εορτής του Σταυρού το νησί σημαδεύεται με φωτιά, καταστροφές και απώλειες. Δύο νέοι, άγνωστοι μεταξύ τους μέχρι χθες, τρέχουν να σωθούν από τα γερμανικά βομβαρδιστικά. H μοίρα όμως, θα τους ενώσει μονάχα για λίγο και μπροστά στη γερμανική κατοχή, τα όνειρά τους θα πάρουν μια απρόβλεπτη τροπή. Δίπλα τους άνθρωποι που τους αγάπησαν και τους μίσησαν πολύ σε ένα περίεργο γαϊτανάκι ανατροπών.
Άραγε είναι εφικτή μια δεύτερη ευκαιρία ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, ακόμα κι όταν το κακό παραμονεύει ενώ ο έρωτας μοιράζει τις υποσχέσεις του;
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Από το πρώτο της βιβλίο παρακολουθώ την Ιφιγένεια και θαυμάζω την εξέλιξή της. Σε ό,τι δικό της έχω διαβάσει ως τώρα, διακρίνω μια τάση στο να συνδυάζει ιστορικά στοιχεία, με μυθοπλασία (εκτός από το εφηβικό της μυθιστόρημα, που εξελίσσεται στο σήμερα). Αυτό είναι πιο δύσκολο από το να βγάλεις ένα μυθιστόρημα εξ’ολοκλήρου από τη φαντασία σου, καθώς θα πρέπει να μελετήσεις πληροφορίες της αλλοτινής (πραγματικής) ιστορικής περιόδου, ώστε να μην παρατηρηθεί κάποια ανακρίβεια στο τελικό αποτέλεσμα. Θεωρώ πως και τώρα, η Ιφιγένεια τα κατάφερε εξίσου καλά όπως και τις προηγούμενες φορές!
Ολόκληρο το βιβλίο -θα έλεγα- πως είναι αφιερωμένο στη λέξη «μάνα»: στη βιολογική μητέρα (σε αυτή που γεννά ένα παιδί) και στη γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί κάποιας άλλης, με τιμές και αγάπη όμως, σαν να ήταν δικό της...
Κοινό χαρακτηριστικό των ηρωίδων μας Μαργαρίτας, Ρουμπίνας, Στυλιανής και Αλίκης είναι το ότι γίνονται τραγικές μανάδες. Όλες έχουν σημαδευτεί είτε από έναν σύζυγο-δυνάστη, είτε από κοσμοϊστορικό γεγονός (πόλεμος) είτε από φυσικό φαινόμενο (σεισμό, λιμό). Και όλες μεγαλώνουν το παιδί άλλης γυναίκας, στερούμενες το δικό τους. Διαβάζουμε με αγωνία τις ιστορίες τους, το πόσα κοινά έχει η μία με την άλλη και τελικά, αναφωνούμε με δέος «Πόσο μικρός είναι πια ο κόσμος;»... Απίθανες συμπτώσεις ξετυλίγονται στο χαρτί, που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι κάποια αόρατη δύναμη κινεί τα νήματα με τέτοιον τρόπο, ώστε τα άδικα να τιμωρούνται και τα καλά να επιβραβεύονται, περνώντας όμως πρώτα από θύελλες πόνου και θλίψης, μέχρι να κοπάσουν οι καταιγίδες...
Η αγάπη κυριαρχεί σε όλες τις σελίδες, είτε απούσα είτε με την παρουσία της. Καταλαβαίνουμε πως αν απουσιάζει η αγάπη από τα μικράτα, δύσκολα τη νιώθει ένας ενήλικας αργότερα. Κι αν ένα παιδί μεγαλώσει με όλη την αγάπη του κόσμου (προσοχή, όχι με τρόπο ώστε να γίνει κακομαθημένο), τότε ως ενήλικας θα προσφέρει κι αυτός στον συνάνθρωπό του, όση αγάπη βίωσε μικρός.
Παρομοιάζεται η λέξη «αγάπη» με θυσία, επειδή πολύ απλά, αυτό ακριβώς είναι! Ποιος έχει ξεχάσει το μύθο της μάνας που ενώ το παιδί έχει ξεριζώσει την καρδιά της για να την προσφέρει στην μάγισσα-αρραβωνιαστικιά του, εκείνο σκοντάφτει, πέφτει και ακούγεται η καρδιά με τη φωνή της μάνας να το ρωτά αν χτύπησε (δείτε περισσότερα εδώ). Θυσία λοιπόν σημαίνει, όταν μια μάνα βάζει πάνω από όλα το παιδί που μεγαλώνει, ξεχνώντας ότι είναι και γυναίκα και σύζυγος και ερωμένη και επαγγελματίας. Βάζει μπροστά, στην κακομεταχείριση ενός κακού πατέρα, το δικό της κορμί, για να προφυλάξει αυτό του παιδιού της. Γίνεται λέαινα κι εκδικείται! Προωθεί τα συμφέροντα του παιδιού, καθώς αυτό την κάνει να χαρεί περισσότερο από το να παλέψει για τα δικά της όνειρα. Κι όταν όλα πια είναι τακτοποιημένα, μόνο τότε επιτρέπει στον εαυτό της να αγγίξει λίγη ονειρόσκονη, από αυτή που κράτησε με κόπους και βάσανα, για να της θυμίζουν ένδοξες, αγαπημένες στιγμές...
Η γραφή της Ιφιγένειας είναι εξαιρετικά περιγραφική (όχι σε σημείο που να κουράζει) και μας προσφέρει απλόχερα εικόνες στα μάτια και γενναίας δοσολογίας συναισθήματα στην καρδιά. Από την Κέρκυρα της Κατοχής του 1943, στις μεταπολεμικές Αθήνα και Ζάκυνθο η συγγραφέας μάς μιλά για πολλές και σημαντικές (και κυρίως τη μία μετά την άλλη) απώλειες των ηρωίδων της, τον τρόπο που τις βίωσαν και πώς -έστω επιφανειακά- τις ξεπέρασαν και πώς -στηριγμένες μόνο στις δικές τους δυνάμεις- ορθοπόδησαν τόσο προσωπικά όσο κι επαγγελματικά. Σημαντικό μερίδιο στο ανάγνωσμα κρατά η πίστη, τα ήθη κι έθιμα στις περιόδους και η ελπίδα για θαύματα, που έρχονται πάντα χάρη στη βοήθεια ενός Αγίου, ακόμα κι εάν έχεις γαλουχηθεί στις αξίες και ιδανικά άλλης θρησκείας...
Βεβαίως και δε λείπει το μυστήριο και η αγωνία τόσο στις περιπτώσεις των ηρωίδων μας, αλλά και των δευτεραγωνιστών. Η Ρόζα, ο Σάββας, ο Νίκος, ο Γρηγόρης κι ο Φίλιππος καταθέτουν το στίγμα τους, σημαδεύοντας με τον τρόπο τους τις τέσσερις γυναίκες. Με έναν μαγικό τρόπο συνδέονται όλα τα πρόσωπα σε μια ιστορία! Κι αυτό είναι το ατού του βιβλίου, πράγμα που συνεχώς σε ταξιδεύει σε πληθώρα ανατροπών!
Παίρνεις μαθήματα και σου μένουν μηνύματα, κλείνοντας το βιβλίο. Δεν ξέρω τι άλλο καλύτερο να περιμένω από την αγαπημένη μου Ιφιγένεια Τέκου! Συγχαρητήρια, καλή μου!!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Ιφιγένεια Τέκου
Ημερ. έκδοσης: 09/11/2016
Αριθμός σελίδων: 352
Format: Paperback
Μέγεθος: 140 x 205
ISBN: 978-960-605-132-6
.jpg)
