---Δημοσίευση: 8/9/2022---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η δεκάχρονη Ντέλα είχε πάντοτε στο πλάι της τη μεγάλη της αδελφή, τη Σούκι: όταν η μαμά τους μπήκε στη φυλακή, όταν ο φίλος της μαμάς τους τις πήρε να ζήσουν μαζί του, όταν αυτός έκανε κάτι τόσο φρικτό, που αναγκάστηκαν να το σκάσουν. Η Σούκι είναι η λύκαινα της Ντέλα -η προστάτιδά της. Αλλά ποιος προστατεύει τη Σούκι τόσα χρόνια; Η Ντέλα συχνά δέχεται επιπλήξεις στο σχολείο επειδή βρίζει, αλλά ξέρει πότε πρέπει να κρατάει το στόμα της κλειστό. Όταν όμως η Σούκι κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, τα πάντα στον κόσμο της Ντέλα έρχονται τα πάνω κάτω και η ίδια χάνει το πάτημά της. Ίσως να ήταν λάθος που δεν είχε μιλήσει για ορισμένα πράγματα. Ίσως ήρθε η ώρα να ακουστεί η φωνή της.
Το βιβλίο, "Μας μεγάλωσαν λύκοι", έχει λάβει μια από τις σημαντικότερες διακρίσεις, το βραβείο Newbery Honor Book, έχει τιμηθεί ως το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς με τα βραβεία: Boston Globe, Horn Book Fanfare, School Library Journal, Booklist, Kirkus, BookPage, New York Public Library, Chicago Public Library, ενώ έχει κερδίσει πολυάριθμες ακόμα διακρίσεις: Kirkus Prize Finalist, A Junior Library Guild selection, Goodreads Choice Awards semifinalist, Seven starred reviews from Horn Book, BookPage, Publishers Weekly, Booklist, BCCB, School Library Journal, and Kirkus.
Η άποψή μου:
«Εμένα μου άρεσε η ιδέα να μας μεγάλωναν λύκοι. Φαντάσου πόσο ασφαλής θα ήσουν, πάντα στη ζέστη, αν κοιμόσουν κάθε μέρα σε μια φωλιά γεμάτη λύκους. Δοντάρες και γούνα παντού. Επίσης, η Σούκι ήταν στην ουσία, λύκαινα. Τα έβαζε με τους πάντες και νικούσε. Ήταν η δική μου λύκαινα.»
Η Ντέλα περιγράφει την αδερφή της με τα ανωτέρω λόγια, που ξεχειλίζουν από αγάπη. Ένα δεκάχρονο κορίτσι που δεν θυμάται καθόλου τη μητέρα του και στερήθηκε εντελώς την οικογενειακή θαλπωρή. Αυτό το κορίτσι θαυμάζει τους λύκους γιατί ξέρει ότι πάντα προστατεύουν την αγέλη ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους.
Πρόκειται για μια τρυφερή, αλλά συνάμα σκληρή ιστορία, γραμμένη απλά και άμεσα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Παρά το γεγονός ότι φωνάζει από μακριά πως πρόκειται για περιστατικό κακοποίησης, δεν έχει ούτε μια λέξη μέσα, που να προσβάλλει, να εκθέτει ή να κατηγορεί τα θύματα. Ίσως αυτός να ήταν και ο σκοπός της συγγραφέως, να μπορούν να το διαβάσουν όλοι οι έφηβοι για να μάθουν όχι μόνο να προστατεύονται αλλά για να μπορέσουν να υψώσουν τη φωνή τους όταν κάτι κακό ενδεχομένως τους συμβεί.
Η Ντέλα, η μικρότερη αδελφή, αναλαμβάνει το ρόλο της αφήγησης κι έτσι, δίνει στο ανάγνωσμα ένα τόνο πιο ανάλαφρο. Αυτή η τάση της να βρίζει κάθε στιγμή κάθε λεπτό αντικαθιστώντας τη βρισιά με τη λέξη ‘χιόνι’ όπως τη δίδαξε η αδελφή της, μοιάζει κωμική αλλά συνάμα δίνει στο κορίτσι ένα είδος πυγμής. Η Ντέλα, αν και μικρή, υψώνει το ανάστημά της ενάντια σε οποιασδήποτε μορφής αδικία μέσα κι έξω από το σχολείο, ανεξάρτητα αν τιμωρηθεί για την αθυροστομία της ή όχι.
Η Σούκι, η μεγάλη της αδερφή, είναι ένας τελείως διαφορετικός χαρακτήρας. Ανήλικη ακόμα, αν και σε πολλές περιπτώσεις συμπεριφέρεται ως ενήλικη, από νωρίς επωμίστηκε το βάρος να μεγαλώνει τη μικρότερη αδερφή της και να ανέχεται έναν πατριό, που μόνο πατρική αγάπη δεν τρέφει για τα πρόσωπα των κοριτσιών.
Η ιστορία ξεκινά από τη στιγμή που η Ντέλα αλλάζει σχολείο, αφού πηγαίνει με την αδελφή της να μείνουν σε ανάδοχη οικογένεια. Η Φρανσίν, ως ανάδοχος γονέας, φαίνεται νευρική, ψυχρή και άχαρη στην αρχή, μα στην πορεία νομίζω ότι τρέφει αληθινά αισθήματα για τα κορίτσια. Θέλει πραγματικά να τα βοηθήσει, κι όχι μόνο επειδή χρηματοδοτείται από την Πολιτεία. Τα κορίτσια ωστόσο, αργούν να αισθανθούν ασφάλεια. Ανά πάσα στιγμή φοβούνται ότι η ζωή τους θα γυρίσει τούμπα και θα βρεθούν σε κάποιο ορφανοτροφείο ή κάπου πολύ χειρότερα. Η Σούκι προσπαθεί πολύ, πάντα προσπαθεί, να χειραφετηθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται και να μαζέψει χρήματα. Έτσι κατά την ενηλικίωσή της θα μπορέσει να έχει την κηδεμονία της μικρής της αδερφής και θα την προστατεύει πάντα. Αυτό είναι και το πιο μεγάλο της όνειρο. Κάποια στιγμή όμως, λυγίζει. Σαν κλαράκι λυγίζει, όταν αργά ή γρήγορα πρόκειται να αποκαλυφθεί το μεγάλο της μυστικό. Αυτό που δεν τόλμησε να πει ποτέ σε κανέναν!
Σε αυτό το δυνατό νεανικό μυθιστόρημα η συγγραφέας έκανε την υπέρβαση, καθώς θέλησε να βγάλει από μέσα της τα δικά της σκληρά βιώματα, που με τον καιρό απαλύνθηκαν και ξεπεράστηκαν. Είναι αυτή η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις και δεν είσαι η μοναδική περίπτωση στον κόσμο.
Το παρόν ανάγνωσμα είναι ένα βιβλίο απενοχοποίησης. Απενοχοποιεί τα θύματα, αυτά καθόλου δεν έχουν την ευθύνη όταν κάτι άσχημο -όπως η σεξουαλική κακοποίηση- συμβεί, όμως το παιδικό μυαλό που όλα τα μεγεθύνει, αισθάνεται ενοχές κι ακόμα χειρότερα, αρχίζει να αισθάνεται αηδία για τον εαυτό του. Το βιβλίο λοιπόν προβάλλει ένα μεγάλο "όχι". Όχι, το θύμα ποτέ δεν είναι ένοχο για τίποτα.
Δεν συνηθίζω επίσης να διαβάζω βιβλία τέτοιου είδους αλλά το συγκεκριμένο μου τράβηξε την προσοχή, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζει ένα θέμα πολύ σοβαρό, με απόλυτο σεβασμό. Δε θα βρείτε εικόνες που σοκάρουν, γιατί όπως είπα, δεν είναι αυτός ο σκοπός. Ο σκοπός είναι η αφύπνιση και ίσως η προτροπή στο να νοιαζόμαστε λίγο παραπάνω ο ένας για τον άλλον. Μόνο έτσι η κοινωνία θα μπορέσει να γίνει καλύτερη.
Τέλος, τα σκούρα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν στο εξώφυλλο προσωπικά μου άφησαν μία νότα αισιοδοξίας -ότι μπορούμε να ελπίζουμε πάντα στο καλύτερο.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Kimberly Brubaker Bradley
Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη
Ηλικία: Για παιδιά 12 ετών και άνω
Σελίδες: 240
Ημερ. έκδοσης: 28 Φεβρουαρίου 2022
ISBN: 978-960-484-774-7
Η Kimberly Brubaker Bradley γεννήθηκε το 1967 στην Ιντιάνα των ΗΠΑ. Το 1989 έλαβε το πτυχίο της στη Χημεία από το Smith College της Μασαχουσέτης. Μια συμφοιτήτριά της την έπεισε να παρακολουθήσει ένα μάθημα παιδικής λογοτεχνίας, το οποίο την ενθουσίασε. Η καθηγήτριά της την ενθάρρυνε να συνεχίσει να γράφει και τη βοήθησε να μάθει περισσότερα για την παιδική λογοτεχνία. Της αρέσει να ταξιδεύει και να μαθαίνει την ιστορία των τόπων που επισκέπτεται. Ζει με τον άντρα της και τα παιδιά τους σε ένα αγρόκτημα με άλογα, πόνι, πρόβατα, σκύλους και πολλές γάτες. Απολαμβάνει το γράψιμο και γενικά τη ζωή.
