---Δημοσίευση: 05/02/2019---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Το στοίχημα ήταν: κείμενα, από έως τόσες χιλιάδες λέξεις, παραδοτέα μέχρι τότε και εξάρχουσα η νουάρ ατμόσφαιρα. Το στοίχημα πήγαινε και πιο κάτω. Πώς στεγάζεις μεταξύ εξωφύλλων, συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες; Αλλά και ιστορίες που εκτείνονται από τον αστικό ζόφο, μέχρι και το εκτός των τειχών έρεβος;
Τα παραδείγματα: Η υπνωτιστική γραφή του Σέργιου Γκάκα, στο "Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα", ζευγάρι με το γωνιώδες ύφος της Νίνας Κουλετάκη, στο "E94", ή η πολεμική γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, στο "Τελευταία έξοδος... Στρώμη", απέναντι στο ήπιο νουάρ του Φίλιππου Φιλίππου, στο "Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο", ή η Αθηναϊκή κραυγή της Έλενας Χουσνή, στο "Βουίζει η ψυχή μου", σε αντίστιξη με τη μαχόμενη οικολογική συνείδηση του Κώστα Μουζουράκη, στο "Ο κόκκινος λύκος" και το μελλοντολογικό νουάρ του Αντώνη Γκόλτσου, στο Η" επιστροφή" ή "Το τέρας στο πατάρι". Ήταν στοίχημα. Έγινε πράξη...
Η άποψή μου:
(γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου)
Η όποια άποψη εκφραστεί -εφόσον το έργο είναι συλλογικό- οφείλει να αφορά τον τόμο ως ενιαίο έργο. Άλλωστε, δεν είναι δίκαιο κι ούτε σωστό -από καμία άποψη- να κριθεί ο εκάστοτε συγγραφέας από ένα μικρό του διήγημα, που γράφεται επί σκοπού συμμετοχής, σε ένα συλλογικό έργο.
Πρόκειται λοιπόν για ένα στοίχημα, όπως αποκαλύπτει και το οπισθόφυλλο. Το στοίχημα ήταν να «συγκατοικήσουν» μεταξύ των δύο εξώφυλλων επτά διαφορετικά στυλ γραφής. Πράγματι το ιδιαίτερο προσωπικό στυλ γραφής του κάθε συγγραφέα εγγυάται για την επιτυχία του εγχειρήματος. Κανείς συγγραφέας δεν συνέπεσε με κανέναν -όχι μόνο στο θέμα της ιστορίας του αλλά και στο στυλ, στο ύφος ακόμα και στη μηχανιστική του διηγήματος που παρέδωσε. Αυτό καθιστά το έργο μοναδικό, από μόνο του, ως προς το ότι δίνει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στον αναγνώστη: του να πάρει μια ιδέα από το πώς γράφει ο καθένας από τους συμμετέχοντες συγγραφείς σ’αυτό.
Η γραφή είναι έντονη, κοφτή -ασθμαίνουσα θα έλεγα- σε μια εμφανή προσπάθεια να υποβάλλει μια ατμόσφαιρα έντασης και αγωνίας. Στις περισσότερες από τις εφτά ιστορίες αυτό επιτυγχάνεται άριστα. Στις υπόλοιπες, προεξάρχει η νηφάλια κατάθεση άποψης επί θεμάτων, που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία. Μπορεί αυτό να ακούγεται με δυσπιστία, από κάποιον που περιμένει να διαβάσει ένα σύνολο διηγημάτων «εγκλημάτων, μυστηρίου κι αγωνίας», αλλά ας το κατατάξουμε στα σημεία, που θα εξάψουν την περιέργεια του αναγνώστη και θα τον παρακινήσουν να σπεύσει για να διαπιστώσει την ακρίβεια αυτής της υπόσχεσης.
Οι ιστορίες είναι αληθοφανείς με σωστή αναλογία φαντασίας και ρεαλισμού, που κρατούν το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος τους. Ο παρατηρητικός αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι δύο από αυτές πρέπει να έχουν γραφτεί αρκετά χρόνια πριν -κι ίσως, λόγω μικρής έκτασης, δεν μπόρεσαν ως τώρα να εκδοθούν. Αυτό βέβαια, σε καμία περίπτωση δε μειώνει την αξία τους ή τη λειτουργικότητα του ενιαίου συνόλου.
Οι ιστορίες στις «Σκοτεινές υποθέσεις» λαμβάνουν χώρα γύρω μας, δίπλα μας -οι ήρωές τους ζουν στη διπλανή μας πόρτα. Υπ’αυτήν την έννοια θα μπορούσε κάλλιστα ο τίτλος του τόμου να ήταν «Ζωντανές υποθέσεις» και να μην άλλαζε τίποτα στο στοίχημα! Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει πάντως να παραδεχτούμε ότι μιλάμε για ένα εγχείρημα, που κατάφερε να κινητοποιήσει -για την ολοκλήρωσή του- όλη την «Εθνική Ελλάδος» της Αστυνομικής Λογοτεχνίας...
Το τελευταίο διάστημα βρήκαν θέση στα ράφια των βιβλιοπωλείων κι άλλες τέτοιες συλλογικές προσπάθειες. Ας μου επιτραπεί να πω ότι, η πιο τίμια πρόταση απ’όλες είναι αυτή για την οποία συζητάμε. Όσοι δεν είχαμε την τύχη ως τώρα, να διαβάσουμε τέτοια συλλογικά έργα, ας το δούμε ως ένα νέο είδος λογοτεχνίας κι ας ξεκινήσουμε από το πιο πολλά υποσχόμενο, τις «Σκοτεινές υποθέσεις».
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Συγγραφέας: Συλλογικό (Σέργιος Γκάκας, Νίνα Κουλετάκη, Γρηγόρης Αζαριάδης, Φίλιππος Φιλίππου, Έλενα Χουσνή, Κώστας Μουζουράκης, Αντώνης Γκόλτσος)
Σελίδες: 496 / Διαστάσεις: 14Χ21
Ημερ. έκδοσης: Οκτώβριος 2018
ISBN: 978-618-83967-0-8
.jpg)
