Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η Λύντια ήταν η αθώα κοπέλα που ο Άρβιντ είχε φιλήσει και ποθήσει ένα καλοκαίρι. Τώρα είναι και οι δυο τους εγκλωβισμένοι σε γάμους χωρίς αγάπη και έτσι, όταν η τύχη τούς ξαναφέρνει κοντά δέκα χρόνια αργότερα, τα παλιά φλογερά συναισθήματα αναζωπυρώνονται επικίνδυνα...
Όμως, η κάποτε αθώα Λύντια έχει μεταμορφωθεί σε μια ώριμη, ανεξάρτητη γυναίκα που ζητάει να τη λατρέψουν. Είναι έτοιμη να καεί στη φλόγα του πάθους, αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειες του «σοβαρού παιχνιδιού» του έρωτα, συνέπειες τις οποίες ο Άρβιντ μετά βίας θα μπορούσε να μαντέψει...
Η άποψή μου:
(γράφει η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου)
Γραμμένο το 1912, το μυθιστόρημα μιλά για έναν άνδρα και μια γυναίκα που ερωτεύονται στη νιότη τους κι εξακολουθούν να αγαπιούνται, παρά το γεγονός ότι ζουν χωριστά, παντρεμένοι με άλλους.
Γίνονται παράνομο ζευγάρι, με μια σχέση προβληματική, ενοχική. Η Λύντια πηγαίνει και με άλλους, τραυματίζοντας βαθιά την ψυχή του Άρβιντ, κάτι που συνέβη και στην προσωπική ζωή του συγγραφέα, με τον έρωτα της ζωής του, Μαρία φον Πλάτεν. Ο Σέντερμπεργκ επομένως, μάς ανοίγει την καρδιά του, μάς καλεί να τον ακολουθήσουμε σ’αυτή την παράνομη, ερωτική σχέση, μέσα από την οποία καταρρακώθηκε, αλλά συγχρόνως δημιούργησε σκάνδαλο.
Πολλά ακόμη μοιάζουν με την πραγματικότητα του συγγραφέα: η δουλειά του Άρβιντ, η ενασχόλησή του ως δημοσιογράφος, τα γεγονότα που απασχόλησαν την εφημερίδα, άσχετα με το αν συνέβησαν στη Σουηδία ή αλλού. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει την καθημερινότητα της εποχής του στη ίδια τη χώρα του, που βρίσκεται στην περιφέρεια της Ευρώπης, αρκετά απομονωμένη.
Ο Σέντερμπεργκ διηγείται την ιστορία του με έναν απλό, μερικές φορές αδιάφορο τρόπο, στοχεύοντας στον πυρήνα του ανθρώπινου δράματος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν αρκετά στοιχεία μελοδράματος, αλλά η πένα του Σέντερμπεργκ κρατά το επίπεδο στο επιθυμητό σημείο- σκεφθείτε ότι βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα, όσον αφορά την υπόθεση(!) και στην αρχή του 20ού, όσον αφορά το στυλ της γραφής. Μπορούμε, επίσης, να πούμε ότι το βιβλίο, παρά την εποχή στην οποία γράφηκε, είναι δροσερό και διαχρονικό, διαβάζεται εύκολα. Μην περιμένετε να σκανδαλιστείτε, όπως έγινε με τους Σουηδούς των αρχών του 20ού αιώνα, απλά να θυμάστε την ηλικία του.
Το βιβλίο ενέπνευσε τρεις κινηματογραφικές ταινίες: η πρώτη το 1945, η δεύτερη το 1977 με τίτλο «Games of love and loneliness» και η τρίτη το 2016.
ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Στεκόταν εκεί και σκεφτόταν το μέλλον του. Κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών, που το σχολείο ήταν κλειστό, είχε αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι στην εργασία στην εφημερίδα κι αυτό ήταν κάτι που τού άρεσε πολύ. Κατάλαβε ότι εκεί μάθαινε περισσότερα απ’ ό,τι στην πρακτική του στο σχολείο. Στη σύνταξη της εφημερίδας αισθανόταν ότι βρίσκεται σ’ ένα πολύ πιο κεντρικό σημείο της ζωής, του κόσμου, απ’ ό,τι στο σχολείο. Και τώρα το σχολείο θα ξανάρχιζε σε δυο μέρες... Ένιωθε την ανάγκη να γράψει στο διευθυντή και να του πει ότι, για κάποιους λόγους τέλος πάντων, ήταν αναγκασμένος να διακόψει την πρακτική του. Το έκανε χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, μιας και ο διευθυντής τού είχε φερθεί φιλικά και είχε θαυμάσει τις παιδαγωγικές του γνώσεις. «Γεννημένος για δάσκαλος» είχε πει -και ο Άρβιντ Χουερνμπλούμ τρόμαξε λίγο... Βέβαια, ήταν και κάτι άλλο: μια μέρα αντάλλαξε μερικές κουβέντες με τον Δρα Ντόνκερ και κατάλαβε ότι, όταν ο αρχισυντάκτης τού έδωσε προαγωγή και τον έκανε συνεργάτη με σταθερό μισθό, είχε ξεχάσει εντελώς ότι ο Χουερνμπλούμ έκανε παράλληλα την πρακτική του στο Νόρρα Λατίν. «Αχ» είπε όταν τού το υπενθύμισε ο Χουερνμπλούμ, «στείλτε στο διάολο το δασκαλίκι, κύριε Χουερνμπλούμ -εκτός βέβαια αν θέλετε για όλη σας τη ζωή να κοπιάζετε σαν το σκυλί για ένα ξεροκόμματο...»
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Οι Κλασικοί
Συγγραφέας: Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ
Μετάφραση-Επίμετρο: Αγγελική Νάτση
Σελίδες: 352
Ημερ. έκδοσης: 29/03/2018
.jpg)