Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η Ελένη, ως παιδί, ζει μια ευτυχισμένη και φαινομενικά άνετη ζωή στην Κωνσταντινούπολη του 1928. Χάνοντας, όμως, τους γονείς της από ατύχημα, όλα ανατρέπονται. Μακριά από τον αδελφό της, αντιμετωπίζει μόνη τη σκληρότητα του συγγενικού της περιβάλλοντος.
Ως αντικείμενο συναλλαγής, καταλήγει στην Ήπειρο, ανάμεσα σε σκληρούς ανθρώπους της ελληνικής υπαίθρου. Πέφτει χαμηλά, αλλά ξανασηκώνεται. Όταν ο έρωτας έρθει, είναι ήδη πολύ αργά για εκείνη...
Κόνιτσα, σήμερα.
«Έχω κάνει πολλές αμαρτίες, παιδί μου...»
Η γερόντισσα Μαρκέλλα δεν έχει βγει από το μοναστήρι της Παναγιάς Βρεφοκρατούσας τα τελευταία εβδομήντα τρία χρόνια, δεμένη από ένα βαρύ τάμα.
Τώρα, τις τελευταίες ώρες της ζωής της, ζητά συγχώρεση για να σταθεί αμόλυντη στην Κρίση Του Πλάστη. Να εξομολογηθεί.
Ο πατέρας Θεόφιλος καλείται εσπευσμένα στα βουνά της Πίνδου να τελέσει το μυστήριο της εξομολόγησης...
Το παρελθόν μπορεί να αποτρέψει το μέλλον;
Η δύναμη της πίστης έχει την ισχύ να γεννήσει ελπίδα;
Ο έρωτας αλλάζει το πεπρωμένο;
Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, που καλεί τον αναγνώστη να αποδώσει δικαιοσύνη, να πάρει θέση, να δικαιώσει ή να καταδικάσει πράξεις που σημαδεύουν τις ζωές των ανθρώπων.
Η άποψή μου:
(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)
Ξεκίνησα το βιβλίο τον Ιούνιο ’15, έχοντας δυο πράγματα στο μυαλό μου: α) τις πολύ καλές κριτικές που’χαν ήδη κυκλοφορήσει και β) τη γεύση που μου είχε αφήσει «το Παράθυρο της Νεφέλης»...
Από τις πρώτες σελίδες ο συγγραφέας μάς βάζει στο μεδούλι μιας πονεμένης ιστορίας. Πώς μπορεί η μοίρα να είναι τόσο σκληρή και να φερθεί έτσι σε έναν και μόνο άνθρωπο; Πώς θα μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση ενός τόσο καλογραμμένου βιβλίου, που από την αρχή με πλημμύρισε θυμό, οργή, θλίψη για την άμοιρη πρωταγωνίστρια;
Πλέον, έχει περάσει καιρός και μπορώ να το πω: η Ελένη, ανήλικο κορίτσι στην Πόλη του 1928 έχει δύο κοινά με τη Νεφέλη του πρώτου μυθιστορήματος του Σπύρου: α) και οι δυο έχουν βιώσει την κακοποίηση, είτε λεκτικά, είτε σωματικά και β) και οι δυο παίρνουν δύναμη από αγαπημένα άτομα να συνεχίσουν τη ζωή τους, υπομένοντας τα μαρτύρια αυτής...
Ο τρόπος που ο συγγραφέας αποδίδει το ατύχημα των γονιών της Ελένης είναι τόσο ρεαλιστικός, που ο ενήλικος αναγνώστης σοκάρεται! Φανταστείτε πώς θα μπορούσε να νιώσει η εντεκάχρονη ηρωίδα! Προσωπικά, ένιωσα την καρδιά μου έτοιμη να βγει από το στήθος, γι’αυτό, σταμάτησα για λίγο την ανάγνωση, προκειμένου να ηρεμήσω! Η ίδια κι ο μικρότερος αδερφός της «απορροφούνται» από δυο συγγενικές οικογένειες και μεγαλώνουν εντελώς διαφορετικά. Στη μια οικογένεια βιώνουμε την κακομεταχείριση και εκμετάλλευση της παιδικής ψυχής, ενώ στην άλλη, η ζεστασιά κι αγάπη δίνονται απλόχερα. Όμως, τα βάσανα συνεχίζονται και μαζί τους πονάς κι εσύ, αηδιάζεις από την κακία των ανθρώπων-εκμεταλλευτών και καταριέσαι την ώρα και στιγμή που συμβαίνουν απερίγραπτα γεγονότα, τα οποία είχε προβλέψει μία τσιγγάνα.
Σελ. 175: «Τη λάσπη της γης, ακόμα και τις ακαθαρσίες μπορείς να τα πλύνεις και να φύγουν. Η λάσπη όμως που έχουν οι άνθρωποι στην ψυχή, όσο και να την πλύνεις, όσο και να την καθαρίσεις, δεν φεύγει ποτέ. Μένει εκεί. Ένα άσβεστο στίγμα.»
Τα χρόνια περνάνε, η Ελένη έχει περάσει τα πάνδεινα αλλά τα δυο της παιδιά αποτελούν το στήριγμά της, καθώς δεν έχει βοήθεια από πουθενά! Κι έπειτα, έρχεται ο πόλεμος του 1940 κι ενώ τριγύρω μαίνεται το θανατικό της μάχης, η Ελένη βρίσκει τον αγνό-αληθινό έρωτα στο πρόσωπο του Μανούσου, που γνωρίζει τυχαία! Τι άντρας κι αυτός! Τι προσωπικότητα! Πόσο ερωτεύσιμος χαρακτήρας, πλασμένος από το νου του συγγραφέα μας, ποτισμένος με τα ήθη της μάνας Κρήτης, με τις μαντινάδες του, με τις ξεμυαλίστρες και διδακτικές διηγήσεις του, τα γλυκά λόγια στην πονεμένη καρδιά της κοπέλας. Πώς να μην τον ερωτευτεί;
Έτος 2013: η 96χρονη ηγουμένη Μαρκέλα εξομολογείται μυστικά της ζωής της στον πατέρα Θεόφιλο, λίγο πριν πεθάνει. Τι σχέση έχει η γηραιά καλόγρια με την Ελένη; Τι συνέβη στην Πόλη και στους συγγενείς που άφησε πίσω της; Για ποιο λόγο η ηγουμένη επέλεξε τον πάτερ Θεόφιλο για να ελαφρύνει την ψυχή της; Υπάρχει Θεία Δίκη ή την προκαλείς; Και πόσο όμορφα αποδίδονται οι περιγραφές των τοπίων της Ηπείρου.
Ο συγγραφέας κρύβει έντεχνα τι πραγματικά συνέβη στην εξιστόρηση μεμονωμένων περιστατικών, αλλά όταν εν τέλει μαθαίνεις την αλήθεια, δε μπορείς να μη σταθείς στο πλευρό της ηγουμένης, δικαιολογώντας τα γενόμενα, χειροκροτώντας τη για την πορεία της στη ζωή...
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που κυλά αβίαστα, παρασύροντας τον αναγνώστη σε κυκεώνα συναισθημάτων! Η ξεχωριστή γραφή που συνάντησα στο “Παράθυρο της Νεφέλης”, με σκλάβωσε ΚΑΙ στην “Εξομολόγηση” και συναίνεσε στο να βιώσω ένα από τα καλύτερα αναγνωστικά ταξίδια μου τα τελευταία χρόνια! Ένα ευχαριστώ είναι λίγο, αγαπητέ μου Σπύρο κι εύχομαι πάντα να μας συγκλονίζεις έτσι! Συγχαρητήρια!
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Κατηγορία: Σύγχρονη Ελληνική Λογοτεχνία, Κοινωνικό
Συγγραφέας: Σπύρος Πετρουλάκης
Σελίδες: 480
Ημερ. έκδοσης: 04/2015
ISBN: 978-618-02-0454-4
.jpg)
