---Δημοσίευση: 24/12/2025---
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η ζωή είναι φτιαγμένη από σταγόνες, είτε δροσερό νερό που σε ξεδιψά είτε βαθύ, σκοτεινό ποτάμι που σε πνίγει. Για τους ήρωες αυτού του βιβλίου η απώλεια γίνεται καταρρακτώδης βροχή, που τους μουσκεύει ως το κόκαλο, αφήνοντας μια υποψία ουράνιου τόξου, μια αμυδρή ελπίδα για φως.
Η Τζένη επιστρέφει στο Αγρίνιο για την κηδεία του πεθερού της, του Λουκά, συνοδεύοντας τα παιδιά της. Ο Δημήτρης, ο πρώην σύζυγός της, θρηνεί τον πατέρα του, παλεύοντας με τις αποστάσεις -συναισθηματικές και πραγματικές- που έχουν προκαλέσει ρωγμές στην οικογένεια. Ο αδελφός του, ο Αντώνης, κουβαλά το βάρος του παρελθόντος ενώ η Βαγγελιώ, η χήρα του Λουκά, αισθάνεται να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της... μαζί με τον άντρα της.
Καθώς οι ήρωες παλεύουν με τη θλίψη, την πίκρα και την ενοχή, καλούνται να συνειδητοποιήσουν πως η ζωή δεν συνεχίζεται πάντα. Η ζωή σταματάει. ΑΥΤΗ η ζωή. Που ζούσες μέχρι τότε. Στα χνάρια όμως της απώλειας δεν είναι αδύνατον μια καινούρια ζωή να ξεκινήσει. Τρέχουν οι ζωές μας σαν σταγόνες στο τζάμι και οι διαδρομές τους μας αναγκάζουν να παραδεχτούμε πως οι συνθήκες συχνά είναι πάνω από τις επιθυμίες μας. Ακόμα και αν θέλεις να διαγράψεις κάποιον από τη ζωή σου, όλα όσα έζησες μαζί του και όλα όσα σε δένουν είναι σχοινιά από ατσάλι. Κάθε άνθρωπος κουβαλά τις δικές του σταγόνες. Σταγόνες μνήμης, πόνου, αγάπης, που άλλοτε δροσίζουν και άλλοτε καίνε, άλλοτε λυτρώνουν και άλλοτε βαραίνουν την ψυχή.
Η άποψή μου:
Είχα πολύ καιρό να διαβάσω για ήρωες τόσο αληθινούς όσο οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Η ιστορία μού τράβηξε από την αρχή το ενδιαφέρον και ξεκινάει στο Αγρίνιο σε μια κοινωνία μιας άλλης εποχής, που νοσταλγούμε μέσα στην απλότητά της.
Ο Αντώνης και ο Δημήτρης είναι δύο αδέλφια αγαπημένα αλλά μεταξύ τους πολύ διαφορετικά, ο πρώτος ξεφεύγει από την κλειστή κοινωνία αφού ακολουθεί μια πορεία σπουδών και κατόπιν δουλειά στο εξωτερικό. Ο Δημήτρης μένει πίσω και δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθει ότι θυσιάζεται, προκειμένου να περνάει καλά ο αδερφός του, εξαρτάται από την μητέρα του αλλά όχι σε ασφυκτικό βαθμό. Η κυρία Ευαγγελία είναι γυναίκα με πυγμή και αποφασιστικότητα, σαν μάνα όμως έχει και αυτή τα κολλήματα και τις αδυναμίες της. Έτσι, για μια στιγμή που ξέφυγε από την επίβλεψή της ο Δημήτρης γνώρισε την υποψήφια νύφη που η μάνα είδε με καχυποψία και ίσως και με αρκετή ζήλεια, αφού πήρε τον γιο της από αυτή. Σε αντίθεση με άλλες πεθερές ωστόσο, βλέπουμε ότι η κυρία Ευαγγελία έχει κάποια λογική στο κεφάλι της. Δεν είναι κακιά, μόνο λιγάκι ιδιότροπη.
Τα δύο αδέλφια ζουν στον μικρόκοσμό τους, ο καθένας με τις δικές του αγωνίες. Ωστόσο η νύφη, η Τζένη που από την αρχή δείχνει έναν χαρακτήρα αυθάδικο, σαν η άλλη πλευρά του νομίσματος της κυρίας Ευαγγελίας, δεν μας αφήνει να καταλάβουμε πόσο εύθραυστη είναι. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδί με ειδικές ανάγκες; Τι αποθέματα ενέργειας χρειάζεσαι κάθε φορά; Πόσοι από εμάς θα έχαναν την ψυχραιμία τους, τον εαυτό τους ακόμα και την ίδια τους την υπόσταση; Πόσοι θα άντεχαν στην πίεση; Η Τζένη υπομένει στωικά τη μοίρα της, την θεωρούμε αξιοθαύμαστη και δυνατή, μα πώς αισθάνεται μέσα της -πόσω μάλλον όταν υπάρχει και μια μεγαλύτερη κόρη η Εύα, που κατηγορεί σιωπηρά τον εαυτό της, ό,τι κι αν συμβαίνει μεταξύ των γονιών της.
Κάπου μακριά στην Κωνσταντινούπολη βρίσκεται μια άλλη μάνα -δεν έχει σημασία ποιανού- ζει και εκείνη τον δικό της Γολγοθά. Αυτό δεν την δικαιολογεί στο να μεταμορφωθεί από όμορφη παρουσία και σημαντικός δευτερεύον χαρακτήρας σε ένα τέρας. Μου έκανε τέτοια φοβερή εντύπωση, που ήταν αδύνατον να μην το αναφέρω. Αν κάθε χαρακτήρας έχει και την σκοτεινή του πλευρά, αυτή εδώ ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Επίσης είναι χρήσιμο να αναφέρω ότι κάποιες ξενόφερτες εκφράσεις που ίσως σε μερικούς δεν αρέσουν, θεωρώ ότι δίνουν ζωντάνια στον λόγο. Κάπως έτσι περίεργα και ανάμεικτα δεν μιλάει ο μέσος Έλληνας σήμερα; Οι διάλογοι είναι πολύ επίκαιροι και κάπου-κάπου σε προβληματίζουν, σε καμιά περίπτωση δεν χαλάει το κείμενο η ζωντανή γλώσσα. Οπότε, μην διστάσετε: μπείτε μέσα στον κόσμο του βιβλίου και απολαύστε το.
Αν πρέπει να τονίσω κάτι ακόμα είναι ότι η συγκεκριμένη ιστορία αποτελεί ένα μάθημα ζωής, να χαιρόμαστε γι'αυτά που έχουμε, διότι υπάρχουν και καταστάσεις που με τίποτα δεν θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε αν ήμασταν στη θέση των ηρώων. Επιπλέον θέτει ένα σωρό διλήμματα σχετικά με τις αποφάσεις αλλά και τον ψυχισμό των ηρώων. Ο ρομαντισμός, η ξενιτιά, τα δραματικά δρώμενα που υπάρχουν στις σελίδες του σε ταξιδεύουν χωρίς να σε κουράζουν. Μπαίνεις στη θέση τους: ερωτεύεσαι, ονειρεύεσαι, ζεις.
Μόνο ένα πράγμα με κούρασε. Κάποιες αναδρομές στο παρελθόν γίνονται σε άκαιρη στιγμή και κάπου σε μπερδεύουν αλλά αυτό είναι ένα πταίσμα μπρος στη γενικά δεμένη πλοκή, με απρόοπτα όσα και στην ίδια τη ζωή.
