Βιβλιοάποψη: "Αγεφύρωτες σιωπές"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Ένα μυστικό που το ξέρουν δύο παύει να είναι μυστικό...

Πόσο βαρύ είναι για ένα πληγωμένο παιδί το δικό του μυστικό;

Πόσο απάνθρωπο είναι το μυστικό ενός εγκληματία;

Πόση αγάπη κρύβει το μυστικό ενός ερωτευμένου;

Πόσο αιώνια είναι τα σκοτεινά μυστικά που κρύβονται στην καρδιά μιας γέφυρας;

Μια τραγική ιστορία του 17ου αιώνα ξετυλίγεται δίπλα στις όχθες του ποταμού Άραχθου και αφήνει μέσα από τους ήρωές της να ζωντανέψει ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας.

Παράλληλα, μια ιστορία του σήμερα, με ήρωες που δε φαίνεται να διαφέρουν, αντίθετα, μοιάζουν να κουβαλούν μαζί τους τον ίδιο πόνο, την ίδια αγάπη, τα ίδια λάθη, τα ίδια μυστικά...

Κι όλα αυτά αγκιστρωμένα πάνω σε παιδικές ψυχές που πληγώθηκαν και δε μεγάλωσαν ποτέ. Κι αυτές που το κατάφεραν, ήταν μόνο για να πληγώσουν με τη σειρά τους, παίρνοντας έτσι τη δική τους εκδίκηση που, τι ειρωνεία, δεν κατόρθωσε ποτέ να τους χαρίσει ούτε την ευτυχία που στερήθηκαν, αλλά ούτε τη λύτρωση που αναζητούσαν...

Η άποψή μου:

(γράφει η Λιάνα Τζιμογιάννη)

Γνώρισα την πένα της Μαίρης Κωνσταντούρου πρώτη φορά τον Αύγουστο του ’12, με τα «Όταν οι γυναίκες τολμούν» και «Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό», που έπεσαν εντελώς τυχαία στα χέρια μου, ως παρέα για την ξαπλώστρα στην παραλία. Η γραφή και η πλοκή των χαρακτήρων της με κέρδισε... Ρούφηξα στην κυριολεξία και τα υπόλοιπα βιβλία της!!!

Την άνοιξη του 2013 οι «Αγεφύρωτες Σιωπές» που κυκλοφόρησαν, δε μου γλίτωσαν... Σε αντίθεση με άλλες συγγραφείς, η Μαίρη έχει να πει ιστορίες ξεχωριστές η μία με την άλλη, σε κάθε βιβλίο της. Δεν επαναλαμβάνεται. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να πλάθει χαρακτήρες και να σε κάνει να ταυτίζεσαι με αυτούς. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα, σε βιβλιοπωλείο του Πειραιά, όπου με ρώτησε μια κοπέλα «Σαν ποια γράφει η Κωνσταντούρου; Να την πάρω;»

«Η Κωνσταντούρου είναι από μόνη της σχολή», της είπα... και την πήρε!!! Τις Σιωπές πήρε!!! Αααχ... τι βιβλίο κι αυτό!!!

Τι να πρωτοεκθειάσω; Την υπόθεση; Τη γραφή της Μαίρης; Τους ολοζώντανους χαρακτήρες; Τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν;

Ως Ηπειρώτισσα, το πρώτο πράγμα που έμαθα καλά, είναι ο θρύλος του γεφυριού της Άρτας... Ανέκαθεν, είχα στο μυαλό μου το μύθο της γυναίκας του πρωτομάστορα, της οποίας ο ίσκιος χτίζεται για να στεριώσει το γιοφύρι. Διαβάζοντας τις «Σιωπές», ο μύθος της Λένης ξεπηδούσε στα μάτια μου ολοζώντανος... τόσες ομοιότητες με τη ζωή της Θάλειας... τόσο όμορφα δουλεμένες... τόσα μυστικά και σκάνδαλα... με φόντο τη μεγαλύτερη πληγή για την κοινωνία, το φαινόμενο παιδεραστίας που εξιστορείται. Προσωπικά λοιπόν, έχω αδυναμία σε αυτό το βιβλίο της συγγραφέως.

Το λυτρωτικό τέλος μου έφερε δάκρυα ανακούφισης στα μάτια... Το’χα ανάγκη αυτό... το να πιστέψω ότι η Δικαιοσύνη λάμπει καμιά φορά κι ότι στους καλούς ανθρώπους συμβαίνουν και καλά πράγματα...

Για άλλη μια φορά δε με διέψευσες, Μαίρη μου...

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Μαρία Κωνσταντούρου

Σελίδες: 388

Ημερ. έκδοσης: Απρίλιος 2013

ISBN: 978-960-14-2626-6