Βιβλιοάποψη: "Το τρίπτυχο των ευχών"

Περίληψη οπισθόφυλλου:

Για τη νεαρή Εύη Καστώνη, η διαµονή σε ένα αποµονωµένο και ορεινό χωριό όπως η Δρύπη είναι σκέτο µαρτύριο. Η άσχηµη, εξωτερική της εµφάνιση και το καταρρακωµένο της ηθικό την έχουν οδηγήσει στο περιθώριο. Πλέον, κάθε της πέρασµα από την πλατεία του χωριού µπορεί να γίνει η αφορµή για ένα ακόµα επεισόδιο γελοιοποίησης και εκφοβισµού.

Η ευκαιρία για την απόλυτη ανατροπή έρχεται όταν εντοπίζει ένα παράξενο αντικείµενο. Ένα φυλακτό που µοιάζει ικανό να εκπληρώσει την κάθε της επιθυµία. Πλέον µπορεί να γίνει πραγµατική καλλονή, ενώ έχει τη δυνατότητα να εκδικηθεί τον χειρότερο βασανιστή της και να διεκδικήσει τον άντρα των ονείρων της. Μόνο που για κάθε της επιθυµία, το φυλακτό απαιτεί από εκείνη και από µία µικρή εξυπηρέτηση. Μία δοκιµασία. Η οποία είναι τελικά ικανή να την αλλάξει ανεπανόρθωτα.

Πόσο µακριά θα φτάσει για να κερδίσει τα όσα ονειρευόταν από µικρό παιδί; Πόση από την ανθρωπιά της θα κινδυνέψει να χάσει; Ο µόνος που γνωρίζει την απάντηση είναι ο παράξενος ένοικος του Τρίπτυχου των Ευχών...

Η άποψή μου:

(γράφει η Δήμητρα Παναρίτη)

Η Εύη Καστώνη είναι μια νέα κοπέλα που ζει σ’ ένα χωριό, τη Δρύπη. Εξαιτίας της εξωτερικής της εμφάνισης, την τελευταία τριετία αντιμετωπίζει ειρωνείες και χλευασμούς. Είναι ένα τρομαγμένο κορίτσι που φοβάται να αντικρίσει ακόμα και το είδωλό της στον καθρέφτη. Η έλλειψη παρεών, την έχει κάνει να κλειστεί στον εαυτό της και να συζητά μόνο με τις σκέψεις της. Νιώθει άβολα με την εμφάνισή της, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα και να πυροδοτεί πειράγματα και κακόβουλα σχόλια από τους συγχωριανούς της.

Πάντα σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται όταν συναντούν άτομα σαν την Εύη και όταν τους δίνεται η ευκαιρία, δε διστάζουν να φερθούν απάνθρωπα, προκειμένου να αισθανθούν οι ίδιοι δυνατοί και σημαντικοί. «Αν καταλάβαινε κάποια στιγμή ότι η δική της συμπεριφορά, αυτή που πρόβαλλε τόσο έντονα τα προβλήματα και τις αδυναμίες της, ότι υπό άλλες συνθήκες τα σημαντικότερα εξ'αυτών θα περνούσαν απαρατήρητα ή έστω αδιάφορα για τους περισσότερους, τότε θα είχε πολύ περισσότερη τύχη».

Τον πατέρα της -με τον οποίο διαμένει- τον αφήνει πάντα έξω από τα βάσανά της. Κάποια στιγμή όμως, του κάνει σαφές πως δε μπορεί να ζει άλλο στο συγκεκριμένο μέρος και θέλει να φύγουν. Εκείνος προσπαθεί να τη μεταπείσει, μάταια όμως. Η Εύη αρνείται να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της, αφού το πρόβλημα είναι κυρίως με αυτόν. Της είναι πιο εύκολο να φύγει παρά να διεκδικήσει την παραμονή της. Όμως, όπου και να πάει, αν δεν καταφέρει η ίδια να αποδεχτεί τον εαυτό της, τότε πάλι κάποιος θα βρεθεί να τη σχολιάσει και να την πειράξει, «πάλι για τους άλλους θα είναι η ίδια ακριβώς ευτραφής, σπυριάρα και άσχημη γυναίκα».

Σε μια μοναχική της βόλτα στον λόφο του χωριού, ανακαλύπτει ένα αντικείμενο πεταμένο -κάτι σαν φυλακτό- και από εκείνη την ημέρα η ζωή της αλλάζει. Το παίρνει μαζί της και κάποια στιγμή χωρίς να το περιμένει, ξυπνά μέσα στο αντικείμενο, που ονομάζεται "Τρίπτυχο των ευχών". Ο ένοικος του Τριπτύχου είναι ο Μιχάλης -ο άνδρας με τον οποίο είναι κρυφά ερωτευμένη- και που στη συνέχεια αποκαλεί Μάικ. Έχει την ίδια εμφάνιση με τον Μιχάλη, χωρίς όμως να είναι ο ίδιος. Της ζητάει να του κάνει μερικά εύκολα θελήματα κι εκείνος για αντάλλαγμα, θα εκπληρώσει δικές της επιθυμίες. Σε περίπτωση όμως, που δεν κάνει αυτό που θα υποσχεθεί, τότε θα μείνει για πάντα κλειδωμένη στο Τρίπτυχο. Και επειδή ο Μάικ ξέρει πως αυτά που την απασχολούν είναι τα εξανθήματα στο πρόσωπό της, το περιττό βάρος αλλά και η ανάγκη της να ομορφύνει, της υπόσχεται πως θα φροντίσει για όλα, αρκεί να πραγματοποιήσει τα θελήματά του. Δε θα την αναγκάσει ποτέ να κάνει κάτι πριν το ακούσει. Πρόκειται για την ευκαιρία της ζωής της. Η Εύη θα μπορεί να γίνει αυτή που πάντα ονειρευόταν, εκτελώντας μόνο τρεις χάρες.

Τι θα της ζητήσει ο Μάικ του Τρίπτυχου; Πόσο αθώα είναι φαινομενικά αυτά που πρόκειται να κάνει η Εύη, για χάρη της εξωτερικής της εμφάνισης; Θα είναι μόνο ο άνθρωπος που απλώς θα μεταφέρει ένα μήνυμα, το οποίο θα ενεργοποιήσει την αρχή του τέλους μιας αρρωστημένης κατάστασης και τα υπόλοιπα θα τα αποφασίσουν οι άλλοι ή μήπως η ηθική αυτουργός της εκάστοτε κατάστασης; Τελικά προϋπάρχει το μέλλον; Μάλλον όχι, γιατί αυτό καθορίζεται μόνο από τις πράξεις του κάθε ατόμου, την κάθε στιγμή, ανάλογα ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσει στη διασταύρωση που θα βρεθεί τυχαία ή ύστερα από μια σειρά γεγονότων. Η επιλογή όμως της συνέχειας είναι δική του. Το μέλλον δημιουργείται...

«Το Τρίπτυχο των ευχών» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που μου άρεσε πολύ, γιατί ενώ είναι μια ιστορία αλληγορική που θυμίζει παραμύθι, περνάει στον αναγνώστη μηνύματα τόσο σημαντικά όσο και τα παραμύθια στους μικρούς αναγνώστες. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με την απληστία και την αχαριστία του ανθρώπου, που δε διστάζει να εκμεταλλευτεί μέχρι τέλους τα πλεονεκτήματα που μπορεί να αποκομίσει απ’το οτιδήποτε, ενώ θα μπορούσε να σταματήσει σε αυτά που ήδη έχει αποκτήσει και να είναι ευγνώμων. Η σύνεση μπορεί να βελτιώσει τη ζωή κάποιου και όχι η απληστία, που μπορεί να τον παγιδεύσει.

Επίσης βλέπουμε τον κοινωνικό ρατσισμό που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι στις κλειστές κοινωνίες -και όχι μόνο- και πώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αποκλεισμό αλλά και σε φυγή. Τελικά όπου και να πάει κανείς με όποιον κι αν συναναστραφεί, αν δεν καταφέρει να νικήσει τους «δαίμονες» που τον κατατρέχουν δε θα μπορέσει ποτέ και πουθενά να είναι ευτυχισμένος. Η τιμωρία για τον καθένα δεν έρχεται από κάποια, αόρατη δύναμη που επιθυμεί το κακό του, είναι το αποτέλεσμα των ενεργειών του, που επειδή έχουν κακό αντίκτυπο στον ίδιο ή στους γύρω του αυτό που εισπράττει στο τέλος, είναι συνήθως μια αρνητική και άσχημη κατάληξη.

Πρόκειται για μια πρωτότυπη και έξυπνη ιστορία -με ενδιαφέρουσα και γρήγορη γραφή- που διεισδύει στο άβατο της ψυχής, βγάζοντας στην επιφάνεια αλήθειες τόσο για αυτά που ενδόμυχα σκέπτεται κάποιος όσο και για αυτά που είναι διατεθειμένος να κάνει, ώστε να αποκτήσει αυτά που ονειρεύεται. Ο αναγνώστης θα νιώσει έντονα συναισθήματα, αγωνία για την εξέλιξη της ιστορίας, θα προβληματιστεί και σίγουρα θα συγκαταλέξει το βιβλίο στα αγαπημένα του, γιατί κάποια βιβλία είναι αντικειμενικά ωραία και δε γίνεται να μην αρέσουν!

Στοιχεία βιβλίου:

Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ

Συγγραφέας: Γιώργος Δάµτσιος

Σελίδες: 438 / Διαστάσεις: 14 x 21 cm

Ημερ. έκδοσης: 

ISBN: 

Βιογραφικό του συγγραφέα:

Ο Γιώργος Δάµτσιος γεννήθηκε 1978 στη Νάουσα και εργάζεται στο Ελληνικό Δηµόσιο από το 2000. Εξακολουθεί να διαµένει στη Νάουσα, µαζί µε τη σύζυγό του Αναστασία και τα δύο παιδιά τους.

Αποτελεί έναν από τους οραµατιστές και µέλος της οργανωτικής επιτροπής του Φεστιβάλ Φαντασίας Fantasmagoria.

Αρθρογραφεί τακτικά στην ιστοσελίδα, καθώς και στο προσωπικό του blog.

Το πρώτο του βιβλίο κυκλοφόρησε τον Νοέµβριο του 2015 από τις εκδόσεις Momentum και τιτλοφορείται “Μέχρι την τελευταία του ανάσα”. Τον Γενάρη του 2016, συµµετείχε στο συλλογικό έργο “Ψίθυροι µέσα στη νύχτα” (nyctophilia.gr). Τον Ιούνιο του 2016 κατέλαβε την πρώτη θέση ανάµεσα σε εκατόν τριάντα συµµετέχοντες στον διαγωνισµό των εκδόσεων “Ανάτυπο” µε θέµα “Το Άγνωστο”. Συµµετείχε στο αντίστοιχο συλλογικό έργο. Τον Μάρτιο του 2017 συµµετείχε σε τρεις ακόµα συλλογές διηγηµάτων: “Αντίθετο Ηµισφαίριο 4” (για λογαριασµό της gamecraft), “Τρόµος” (εκδ. Ανάτυπο) και “Ζόµπι στην Ελλάδα” (εκδ. iWrite).

Πρώτη δημοσίευση στο site τοβιβλίο.net.