Περίληψη οπισθόφυλλου:
Για κάποιους, ο φόνος είναι μια μορφή τέχνης...
Μια φοιτήτρια νοσηλευτικής βιώνει το μεγαλύτερο σοκ της ζωής της όταν ανακαλύπτει τον ασθενή της, τον εισαγγελέα Ντέρεκ Νίκολσον, άγρια δολοφονημένο στο κρεβάτι του. Είναι μια παράλογη πράξη: ο Νίκολσον είχε καρκίνο και του έμεναν μονάχα μερικές εβδομάδες ζωής. Ωστόσο, αυτό που σοκάρει περισσότερο τον ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ της Διεύθυνσης Ληστειών και Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες είναι αυτό που ο δράστης έχει αφήσει πίσω του. Ο Χάντερ δεν αμφιβάλλει πως ο δολοφόνος προσπαθεί να επικοινωνήσει με την αστυνομία, με μια μέθοδο που δεν έχει συναντήσει ποτέ στο παρελθόν. Ποιο είναι το κρυφό μήνυμα;
Πάνω που ο Χάντερ και ο συνεργάτης του, ο Γκαρσία, πιστεύουν πως έχουν βρει το πρώτο στοιχείο, ένα δεύτερο πτώμα ανακαλύπτεται -και μαζί, ένα δεύτερο μήνυμα. Ωστόσο, δεν υπάρχει κάτι που να συνδέει τα δύο θύματα και η πρόοδος που έχουν κάνει, πάει στράφι. Αναγκασμένος να συνεργαστεί με την ερευνήτρια Άλις Μπόμοντ, ο Χάντερ έχει μπροστά του έναν αγώνα δρόμου για να βάλει στη σωστή θέση τα κομμάτια του παζλ... προτού ο Γλύπτης ολοκληρώσει το αριστούργημά του.
Ο Γλύπτης είναι το τέταρτο μυθιστόρημα του #1 bestselling συγγραφέα Κρις Κάρτερ με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ.
Η άποψή μου:
(γράφει η Γιώτα Βασιλείου)
Ένας νέος έρωτας γεννήθηκε για μένα, διαβάζοντας το νέο αστυνομικό θρίλερ του Chris Carter. Το όνομα αυτού Robert Hunter! Και τι ευφάνταστο όνομα! Χάντερ, όπως λέμε «κυνηγός». Κυνηγός του εγκλήματος. «Ο γλύπτης» είναι το τέταρτο της σειράς με τον Χάντερ αλλά το πρώτο που διάβασα εγώ. Ειλικρινά με άφησε άφωνη κι ο Κάρτερ ήδη μπήκε στη λίστα με τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς!
Με τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που έχει φανταστεί ανθρώπου νους, «Ο γλύπτης» είναι μακράν το φρικιαστικότερο και πιο αιματοβαμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα που έχω διαβάσει ποτέ! Και το λάτρεψα! Πολύ παραστατικός στις περιγραφές του ο συγγραφέας. Μπόρεσα κι έκανα κάθε σκηνή εικόνα. Μάλιστα, θα έλεγα ότι στο ύφος και την ατμόσφαιρα, μου θύμισε λίγο το Se7en, αν θυμάστε την επίσης φρικιαστική ταινία του 1995. Είναι καταιγιστικά γρήγορο, με κεφάλαια-σφηνάκια που τα ξεπετάς τσακ μπαμ! Πολύ καλογραμμένο κι ευκολόπεπτο κυλάει σαν το νεράκι.
Ο αγαπημένος μου πλέον, Ρόμπερτ Χάντερ είναι ένας ιδιαίτερα χαρισματικός άνθρωπος και ιδιοφυής ντετέκτιβ. Όντας πτυχιούχος στην ψυχολογία και με διδακτορικό στην ανάλυση εγκληματικής συμπεριφοράς, με IQ το οποίο ξεπερνά κατά πολύ το μέσο όρο, μπορεί και παρεισφρέει στα έγκατα της ψυχής και του μυαλού του παράδοξου και στυγνού δολοφόνου, τον οποίο καλείται να αντιμετωπίσει αυτή τη φορά. Έχοντας χάσει σε νεαρή ηλικία τον πατέρα του, ο οποίος έπεσε θύμα ληστείας, με τους ενόχους ακόμη να κυκλοφορούν ελεύθεροι, ο Χάντερ έχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης, σε βαθμό μάλιστα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μανία. Ο Ρόμπερτ Χάντερ ζει μια ζωή σπαρτιάτικη θα λέγαμε, χωρίς απαιτήσεις, μόνιμες σχέσεις και δεσμεύσεις κανενός είδους, παρόλο που καθώς φαίνεται, δεν περνά καθόλου απαρατήρητος από τις γυναίκες.
Οι δυο τους, παρέα με την Άλις Μπόμοντ, ερευνήτρια, χάκερ κι εφηβική φίλη του Χάντερ, στην οποία ανατέθηκε να συνδράμει τους ντετέκτιβ στην έρευνά τους, έρχονται αντιμέτωποι με την πιο δύσκολη υπόθεση της ζωής τους. Έναν κατά συρροή δολοφόνο με έφεση στη γλυπτική! Και σε αυτό το σημείο να εκφράσω την ειλικρινή απορία μου: κατά πόσον εξυπηρετούν στην πλοκή και την εξέλιξη της ιστορίας, οι τόσο παραστατικές περιγραφές του τόπου του εγκλήματος; Μιλάμε για ένα ασύλληπτο λουτρό αίματος. Υπάρχουν σκηνές που αν δεν έχεις γερό στομάχι δεν τις βγάζεις, πιστεύω. Θα μπορούσε ίσως να τις αποφύγει; Όχι ότι παραπονιέμαι βεβαίως-βεβαίως, γιατί ως γνωστόν μια «πετριά» την έχω φάει από μικρή. Απλά αναρωτιέμαι...
Κάτι το οποίο με ξένισε λίγο, ήταν το γεγονός ότι η ιστορία βασίστηκε πολύ στις «συμπτώσεις». Κι η ανακάλυψη του δολοφόνου από μια σύμπτωση προέκυψε. Γενικά στην προσπάθεια να μας ξεγελάσει σε σχέση με τον ένοχο, νομίζω ότι «έχασε» ο Κάρτερ λίγο, τη συνοχή της ιστορίας. Ωστόσο, επειδή στο σύνολό του το βιβλίο είναι συνταρακτικό, το συγκεκριμένο μειονέκτημα περνάει όχι μόνο απαρατήρητο αλλά και ασχολίαστο (από άλλους, όχι από μένα). Όχι φυσικά ότι μπορώ να πω και πολλά περισσότερα, χωρίς να αποκαλύψω σημαντικά στοιχεία για την εξέλιξη...
«Ο γλύπτης» είναι ίσως, ένα από τα πιο συναρπαστικά και εθιστικά θρίλερ που έχω διαβάσει ποτέ μου. Έντονο, γεμάτο αγωνία, με τον δείκτη συνεχώς στα κόκκινα και με κινηματογραφική κίνηση και θεατρικούς διαλόγους, το λάτρεψα και ανυπομονώ να διαβάσω και τα υπόλοιπα της σειράς. Ευελπιστώ μέχρι να τα τελειώσω να πλησιάζει ο καιρός για να κυκλοφορήσει και το πέμπτο.
Αν θα έντυνα τον «Γλύπτη» με ένα τραγούδι, αυτό θα ήταν το «Sculpture Song» του Loudon Wainwright III, πατέρα του Rufus Wainwright.
Στοιχεία βιβλίου:
Ιστοσελίδα: Πατήστε εδώ
Σειρά: Ρόμπερτ Χάντερ #4
Συγγραφέας: Chris Carter
Μετάφραση: Βαγγέλης Γιαννίσης
Σελίδες: 440
Ημερ. έκδοσης: Ιανουάριος 2020
ISBN: 978-960-507-132-5
Βιογραφικό του συγγραφέα:
Ο Κρις Κάρτερ, ιταλικής καταγωγής και γεννημένος στη Βραζιλία, σπούδασε ψυχολογία με ειδίκευση στην εγκληματική συμπεριφορά στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Ως μέλος της ομάδας Εγκληματολογικής Ψυχολογίας της Εισαγγελίας της Πολιτείας του Μίσιγκαν πήρε συνεντεύξεις από πολλούς εγκληματίες, μεταξύ των οποίων σίριαλ κίλερς και δράστες πολλαπλών ανθρωποκτονιών καταδικασμένους σε ισόβια κάθειρξη, και είχε την ευκαιρία να τους μελετήσει. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Κρις Κάρτερ εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες, όπου πέρασε μια δεκαετία ως κιθαρίστας πολυάριθμων γκλαμ ροκ συγκροτημάτων, πριν εγκαταλείψει το επάγγελμα του μουσικού για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή. Σήμερα ζει στο Λονδίνο. Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του.
